UITGETEST. Fleur keert tijdens Quantum Healing Hypnosis-sessie terug naar eerdere levens: “Ik besef dat ik vastzit in een diepe put”

Redactrice Fleur: “Wat zie je?”, vraagt Ruben. Ik kijk naar beneden en zie kleine voetjes. Mijn blik is naar boven gericht, ik ben dus nog jong. Ik denk dat ik een klein meisje ben, zo vertel ik hem. Om mij heen zijn heel wat mensen druk in de weer. Er wordt met eten gesleurd, balken, er rijden karren voorbij. De omgeving heeft heel wat weg van het Gallische dorp dat ik ken uit de Asterix en Obelix-stripverhalen. Ik loop er rond en zie het huisje waar ik met mijn familie woon. Ik zie mijn gezin, ontdek dat ik de oudste ben van drie kinderen. En ik voel hoe ik geniet van de drukte, van het omringd zijn door de andere dorpelingen ... 

Bewust onwetend ben ik in de auto gestapt richting Vorselaar, de thuishaven van Ruben Pollaert. Ik heb me op voorhand niet helemaal ondergedompeld in de therapie die ik bij hem zou volgen - bang dat ik te sceptisch zou zijn. Ik wilde zo ongeremd mogelijk aan de sessie starten.

Op het programma: Quantum Healing Hypnosis, ook bekend onder de noemers QHHT of Beyond Quantum Healing. Het is een bewustzijnsreis, waarin je terugkeert naar één of meerdere levens onder begeleide meditatie en hypnose. “Zo krijg je diepe inzichten in hoe ze je in het hier en nu beïnvloeden”, vertelt Ruben Pollaert me. “Een voorbeeld: ben je in een vorig leven een weeskind geweest dat nooit liefde heeft gekend, dan kan er in je huidige leven voor zorgen dat je bindingsangst hebt. Tijdens de quantum healing hypnosis-sessie helen we je, zodat je het (verre) verleden eens en voor altijd achter je kan laten.” 

Maar dat is niet het enige: na het verkennen (en helen) van relevante vorige levens wil Ruben me in contact brengen met mijn spirituele gidsen, oftewel Hogere Zelf. Het doel: ik geef hen - nog steeds in trance - toestemming om binnen te treden en hun boodschappen te verkondigen. Via een vragenlijst die ik op voorhand mocht opmaken, wil Ruben mijn Hogere Zelf aanspreken om antwoorden te vinden op mijn levensvragen. 

_{(Lees verder onder de foto.)} 

Maar hoe gaat dat dan precies in zijn werk? De Quantum Healing Hypnosis-techniek is een methode die werd ontwikkeld door Dolores Cannon. “De essentie is dat wij, gestript van onze tijdelijke menselijke lichamen, onbegrensde zielen zijn. Wij zijn niet beperkt door de illusie van tijd, dat is maar een menselijke ervaring”, vertelt Ruben. “Tijdens de sessie staan de thèta hersengolven centraal. Ze komen voor tijdens de slaap, maar zijn ook dominant tijdens een diepe meditatie of onder hypnose. In deze staat van zijn is er weinig tot geen ruis van het ego en de mind. Je maakt connectie met je onderbewustzijn, waar alle levens, ervaringen, wijsheid en kennis die jij als ziel hebt zich bevinden.” 

Ruben kreeg de techniek de afgelopen jaren - na al van jongs af aan in de ban te zijn van alternatieve geneeswijzen - onder de knie, en gaf er zijn eigen draai aan. Hij verfijnde de techniek, leerde uit ervaring met cliënten wat wel werkt en wat vooral niet, en werkte zijn ‘eigen script’ uit om zijn cliënten de bewustzijnsreis te laten maken. 

Ruben begint met ademhalingsoefeningen, zodat ik stapsgewijs meer en meer ontspan. Daarna brengt hij me in trance. “Het is niet zo dat je de controle volledig verliest”, stelt Ruben me op voorhand gerust. “Je bent je tijdens een quantum healing hypnosis-sessie bewust van wat ik je vertel, maar de hypnotische staat helpt om alles dieper te laten binnenkomen, ook op onderbewust niveau.” 

Rubens gouden tip: zeg alles wat je voelt en ziet. “Dat kan in het begin heel vreemd aanvoelen, veel mensen ervaren het aanvankelijk als ‘onzin uitkramen’. Maar laat het los, gooi het er gewoon uit. Je hoeft geen schrik te hebben: tijdens de sessie lijkt wat je ziet misschien onsamenhangend of bizar. Nadien vallen de puzzelstukjes in elkaar." 

_{(Lees verder onder de foto.)} 

En of ik de meest bizarre dingen verkondig. Mijn bewustzijnsreis begint aan mijn voordeur. Ruben vraagt me om de deur te openen en naar binnen te lopen. Ik moet elk detail in de keuken omschrijven. Dat lukt me wonderwel - ik blijk erg visueel ingesteld te zijn. Daarna gaan we een stapje verder. Volgens Ruben staat er een deur in de keuken, eentje die ik nog nooit eerder zag. En inderdaad, plots duikt uit het niets een deur op. Hij is sierlijk afgewerkt, en de deur staat op een kier. Er komt licht doorheen. Héél veel licht.

“Het is de kamer naar je hart, jouw persoonlijke paradijs”, zegt Ruben rustig. Hij spreekt bewust erg monotoon en traag. “Ga maar binnen en vertel me wat je ziet.” Naar binnen gaan lukt me. Maar dan blokkeer ik voor de eerste keer. Ik zie helemaal niets. Ik panikeer lichtjes, maar Ruben zet zijn sessie onverstoord verder. Het geeft niets, zegt hij, we moeten nog een trap naar beneden. Heel rustig telt hij het aantal treden dat ik naar beneden wandel. Zo brengt hij me in een nog diepere staat van ontspanning. 

En ja hoor, dan zie ik een gigantisch uitgestrekt landschap. De lucht is helderblauw, het is er rustig. Stilte. Héérlijk. Tot ik een opgerolde rol perkament zie. “Rol hem maar af hoor", moedigt Ruben me aan. Ik doe dat en lees in sierlijke letters: Carpe diem. Pluk de dag. Vertoef ik eindelijk eens in de kamer van mijn hart, vind ik daar een joekel van een cliché. Dat belooft.  

Een schaap wijst me de weg naar een beekje. Ik voel écht het frisse water aan mijn voeten. Het water zuivert me en verlost me van mijn zorgen, vertelt Ruben me. Heerlijk, ik ervaar het precies zo. 

Het blijkt de voorbode te zijn van het echte werk: de bewustzijnsreis. Van de kamer in mijn hart laat Ruben me reizen naar een van mijn vorige levens. Ik neem afscheid van het schaap en verlaat de kamer van mijn hart, en reis als een mak lammetje terug in de tijd. Stop 1: Gallië. 

Als klein meisje verken ik mijn Gallische dorp. Maar dan neemt Ruben me mee naar het laatste moment van dat leven. Heel wat minder idyllisch. Het is even zoeken, maar dan besef ik dat ik me in een diepe put bevind. Helemaal alleen. Ik roep, maar niemand hoort me. Ik wacht, maar niemand komt. Bang voel ik me niet. Pijn heb ik evenmin. Ik heb er vertrouwen in. Maar ik krijg het wel koud en ik heb honger. Ik voel me zwak. Heel zwak. En dan zie ik een fel licht. 

Ik mag uit mijn lichaam treden, sust Ruben. Die ervaring is niet angstaanjagend. Integendeel. In de volgende scène - het is tenslotte de film van mijn leven(s) - zit ik aan mijn keukentafel. De plek waar de reis begonnen is. Bij mij zitten mijn dierbaren, waaronder mijn ouders, mijn broer en zus, mijn allerbeste vrienden en mijn lief. Heel emotioneel, bijzonder geruststellend. 

De sessie stopt daar niet bij. Ik reis nog naar een ander leven. Ik zie mezelf als een ster, die waakt over het fonkelen van andere sterren. Heel uniek, vertelt Ruben me achteraf. Het gebeurt niet vaak dat personen een bestaan herinneren als energievorm met een specifieke taak in het universum. Voor mij voelt het eerder als een flink staaltje grootheidswaanzin. 

Je kan dus stellen dat ik me goed laat leiden. Tot op zekere hoogte. Als we bij het finale deel aangekomen zijn, loopt het lichtjes mis. Die Hogere Zelf, het lukt me niet om mijn stem aan hem te verlenen. Ik zie Perkamentus-achtige figuren, dat wel - jammer, want ik had gehoopt dat mijn Spirituele Gidsen er anders zouden uitzien dan oude mannen met een lange baard. Maar ik kan hen niet via mij laten communiceren. Er staat een muur, zo blijkt. Een treffende metafoor voor mijn weerstand. 

Op het einde van de sessie voert Ruben nog een energetische lichaamsscan uit. Hij vraagt mijn onderbewustzijn om kwaaltjes te genezen, en of ik nog een chakra healing wens. Maar ik ben te moe. Ik geef aan dat het genoeg is voor vandaag. Ruben toont begrip, en haalt me langzaam en voorzichtig terug naar de echte wereld. 

Op voorhand had Ruben me al gewaarschuwd: de dag van de sessie laat je je agenda best zo leeg mogelijk. En gelijk heeft hij: de autorit huiswaarts, dat lukt nog. Maar eens thuis rol ik me in een bolletje op deze zetel voor een flinke powernap. Op zich is het niet onlogisch: een gehele sessie duurt ongeveer 4 uur, inclusief een gesprek vooraf en nadien. De hypnose zelf duurt gemiddeld 2 tot 2.5 uur. 

Het vraagt veel van je, maar de ervaring die je ervoor in ruil krijgt is op zijn zachtst gezegd bijzonder. Ruben neemt ook echt zijn tijd: er is eerst een uitgebreid gesprek vooraf, nadien praten we na. Je voelt je op gemak bij hem, zijn praktijkruimte is echt een safe space. 

Ik vind het een geslaagde sessie, zeker gezien het feit dat ik een spiritueel groentje ben.  Ik leerde meer over mezelf (of kreeg toch bevestigd wat ik eigenlijk al wist): ik vind niets belangrijker dan mijn naasten om mij heen, en wil voor hen zorgen. Alleen zijn, daar blink ik niet bepaald in uit. Allesbehalve. Maar ik botste gelukkig niet op al te grote blokkades - daar was ik trouwens ook niet naar op zoek. 

Ook Ruben is tevreden. “In spiritualiteit moet je groeien”, zegt hij. “Het is als een spier die je traint.” Spiritualiteit, en zeker deze vorm van alternatieve therapie, ervaar ik niet als een one size fits all-formule. Je moet er echt voor openstaan, met een open blik aan beginnen. En toegegeven: van nature blijf ik graag met de beide voeten op de grond. Mijn visie op therapie is door deze ervaring niet plotsklaps 180 graden gedraaid. Of ik die spirituele groei echt ambieer, dat betwijfel ik dus. Al hou ik de deur - net zoals die poort tot de kamer van mijn hart - wel op een kier.

Redactrice Kato dompelde zich onder in een sound bath: “Nooit had ik gedacht dat geluiden zo’n effect konden hebben op mijn lichaam”

Redactrice Stéphanie laat haar chakra’s healen. “In je sacraal chakra voel ik iets dat je niet aanvaard. Ben je misschien zwanger?”

Redactrice Marie ging langs bij een sjamaan. “Ik stond versteld: hoe kon hij weten dat mijn maag overhoop lag door die hamburger van gisteren?”

Redactrice Nienke laat haar energieveld ‘opruimen’ met reiki. “Het voelt alsof iemand op de resetknop van mijn hoofd heeft geduwd”