Intensivist Geert Meyfroidt steelt graag de avonduren: “Tijdens de eerste coronagolf kon ik niet slapen”

• 49 jaar, geboren op 14 september 1971

• Specialist intensieve zorg in het UZ Leuven en professor aan de KU Leuven.

• Heeft een tweeling van 20 (zoon en dochter) en een zoon van 18.

• Hij slaapt gemiddeld 5,5 à 6,5 uur per nacht.

“Ik heb niet zoveel slaap nodig. Als kind lag ik nog heel lang te lezen en dat doe ik nog altijd. Ik ben minstens in één exemplaar bezig, soms twee. Momenteel liggen A Promised Land van Barack Obama en Mrs. Degas van Arthur Japin op mijn nachtkastje. Ik lees ze door elkaar, afhankelijk van waar ik zin in heb. Soms is dat één pagina, soms zijn het er twintig. Het is mijn ritueel om mijn gedachten te verzetten.”

“Ik ben geen piekeraar dus slaap ik meestal goed, maar in de eerste weken van de eerste coronagolf lukte dat absoluut niet. Slechts een paar mensen hadden door wat er op ons afkwam en dankzij mijn grote internationaal netwerk besefte ik op welke ramp we afstormden. Dus was ik ’s nachts Excelsheets aan het maken om zicht te krijgen op onze capaciteit en dan verrijzen er doemscenario’s voor je ogen. Elke nacht werd ik wakker in een Amerikaanse rampenfilm. Zo een waarin je de hele wereld moet overtuigen. Zeer surrealistisch. Dat heeft echt in mijn slaap gehakt. Om 3 uur rechtop in je bed zitten met een hoge hartslag, hoge bloeddruk en dan maar opstaan om te werken. Wat ik berekende, maakte me niet meteen zorgelozer. Over het algemeen wind ik me nochtans niet op in wat slaapgebrek. Als je een nacht slecht slaapt, dan recupereer je de volgende wel. In mijn opleiding, in de assistentenjaren, heb ik dat geleerd. Want in deze job moet je snel kunnen schakelen.”

“Als ik van wacht ben, word ik geregeld ’s nachts opgebeld. Dat betekent dat vier slimme dokters die in het ziekenhuis slapen en verantwoordelijk zijn voor alle intensive care-bedden ten einde raad zijn. Hoe diep je dan ook slaapt, je bent instant hyperalert. Van 0 naar 100. Wat is de toestand, wat hebben jullie al geprobeerd? Eigenlijk moet je vooral het oog in de storm zijn, kalm blijven in de chaos ook als iedereen panikeert. Je weet dat je omringd bent door ervaren collega’s, dus deel je de situatie op in kleine stukjes en delegeer je. ‘Jij steekt de katheter, jij trekt de medicatie op.’ Tegelijkertijd vorm je een diagnose, regel je dat wat je nodig hebt klaar staat zodat je 10 minuten later kunt beginnen. En dan vertrek je razendsnel. Die diensten van wacht wegen gek genoeg niet op mijn slaap, je groeit daarin. Eens terug thuis lees ik nog wat, kijk ik nog wat nieuws om daarna terug te slapen. Dat lukt wel.”

“Vaak weten mensen niet eens dat ik die nacht bij hen ben langs geweest. Voor sommigen zijn we een passage waar ze zich niets meer van zullen herinneren, anderen blijven langer, revalideren en dat schept vaak een band. Want je ontmoet mensen op hun kwetsbaarste moment. De familie maakt de kritieke periode bewuster mee dan de patiënt zelf en is vaak erg onder de indruk van de omstandigheden en de angst om hun geliefde te verliezen. In communicatie met die dichte kring moet je je woorden zeer zorgvuldig kiezen, dat laat je best niet over aan assistenten.”

“Als ik ’s nachts opgeroepen word, rijd ik met de auto naar het ziekenhuis, anders fiets ik. In weer, wind en sneeuw. Dat doet immens veel deugd, zeven kilometer genieten, een beetje bergop en bergaf. Moet ik toch eens met de auto omdat ik buitenshuis een meeting heb, vervloek ik de file als ik fietsers vrolijk zie passeren. Fietsen is ook de meest gezonde manier om het ziekenhuis achter me te laten. Je denkt wel na, maar je belandt in een soort bikeflow en eens thuis is je hoofd leeg. Soms werk ik tot middernacht en daarna fiets ik, desnoods in de gietende regen, naar huis. Ik zou het niet meer kunnen missen.” 

“Op zondagochtend rij ik sportief, meestal een dikke 100 kilometer, met een vriendengroepje, op de koersfiets of mountainbike. Naarmate de kilometers vorderen, verdwijnt de neiging om over werk of andere problemen te klagen, en wordt het puur genieten. Hoewel dat weekend wat trager op gang komt, geraak ik ook dan niet vlot in mijn bed. Ik kan de avonden waarop ik voor middernacht ga slapen, op een hand tellen. Het is waarschijnlijk typisch voor wie drukbezet is, die avonduren lijken wel gestolen tijd. Op zaterdag of zondag durf ik me wel aan een powernap te wagen. Mijn kinderen vinden dat altijd heel grappig. Ik leg me neer, ik slaap en een kwartier later word ik vanzelf wakker. Dat heb ik me met al die wachten eigen gemaakt.”

“Slaap wordt wel wat overschat, vind ik. Ik heb het niet over mensen met een chronisch slaapprobleem, maar voor velen lijkt het een drama als ze eens een slechte nacht hebben. Je moet echt niet wakker liggen van wat occasioneel slaaptekort. Ik zie nogal wat ellende om me heen en dan besef je maar al te goed hoe relatief zo’n nachtje minder goed slapen is.” 

Architecte Cerina Marchetta is jurylid in ‘Huis Gemaakt’: “Ik wilde jarenlang metselaar worden”

Woestijnvis-producer Inge Sierens is het productiefst in de ochtenduren: “Regelmaat is een tegengif voor de chaos in mijn hoofd”

Zanger Stan Van Samang: “Ik hunker naar het podium. Het is een rouwproces dat bijna fysiek pijn doet” (+)