Hans beroofde z’n moeder, de jeugdbeweging en de pastoor om z'n gokverslaving te bekostigen: “Ik kon niets met mate doen. Altijd maar meer, altijd nóg”

Als het spreekwoord klopt en boontje effectief om z'n loontje komt, dan is Hans er het levende voorbeeld van. In de koffiebar waar we hebben afgesproken, valt hij op door onopvallendheid. Grauw, getrokken. Vijfenvijftig kilo droog aan de haak. Rond zijn schouders een jas die een paar maten te groot is. “Je had me een jaar geleden moeten zien”, zegt hij. En hij wijst.  “Zó'n vent. Negentig kilo.” Maar dat was vóór de mentale breakdown. Alles wat Hans tien jaar lang zo zorgvuldig had verdrongen - het schuldgevoel, de schaamte en de schroom om z’n gokken en alle bedrog dat daarmee gepaard ging: plots stond het er in volle omgang. “Nu ben ik in therapie. Ik moet alles verwerken. Een proces van jaren, zeggen ze.”