COLUMN. Schrijfster Sylvia Van Driessche heeft in bad de beste gesprekken met haar jongste zoon. “Mama, je bent soms té lief”

Onlangs drong het tot me door dat ik me niet meer kan herinneren wanneer ik de laatste keer samen met mijn oudste zoon in bad ging. Hij is dertien nu, heeft iets op zijn gezicht wat op een eerste puist lijkt en hoewel ik nog altijd in de badkamer mag wanneer hij op de tonen van Eminem water over zijn hoofd uitkiept, denk ik dat hij het me niet in dank zou afnemen mocht ik beginnen te strippen om naakt bij hem in het water te gaan zitten.

Wanneer is dat gestopt? Misschien twee jaar geleden, toen hij me vroeg of ik voortaan iets wilde dragen over mijn doorzichtige ondergoed. Of toen ik een kleiner roze bad kocht voor het nieuwe huis. (Voor de nieuwsgierigen: de badkuip staat op mijn Insta.) Dus sprong ik vorige week in bad met mijn jongere zoon. Hij is pas tien geworden dus de tijd tikt. De magie van het samen in bad gaan is dat je met elkaar praat over dingen waar je anders niet over zou praten. Er is tijd. Er is wiegend water. En je kan niet gaan lopen. Zijn krullen waren in een toeter vol schuim op zijn hoofd gedraaid. Hij begon met het strelen van mijn been.

“Mama”, begon hij. “Je bent een goede mama hoor, maar mag ik je iets zeggen?” 

Ik trok mijn ogen open. Ik hoorde een grote “maar” aankomen.

“Maar …?”, zei ik dan zelf maar.

“Je bent soms té lief.”

“Té lief?”, herhaalde ik.

“Ja. Als je tegen mij en Ellis ‘nee’ zegt, is het ‘nee’. Maar als Aster je iets vraagt, dan zeg je veel sneller ‘ja’. Zij is de kleinste, dat snap ik, maar ze is verwend.”

“Owkeeeee”, reageerde ik. Hij voerde het tempo van het beenstrelen op.

“Je bent echt een goede mama hoor, maar snap je wat ik bedoel? Als zij iets vraagt wat afwijkt van de regels, mag ze dat als ze blijft aandringen. Je mag daar niet aan toegeven.” Ik knikte en opende de kraan om wat warmte bij te tanken.

“Ik zal erop letten”, zei ik. Hij draaide zich om en ik begon aan het uitkammen van zijn krullen. We genoten van de rust, door hem geïnstalleerd. Mijn jongere zoon is een mini-Boeddha die droomt van wereldvrede, wat zich vertaalt in ontspannende muziek en kaarsen. Toen ik zijn haren had ontward, draaide hij zich naar me om.

“Vergeet wat ik zei. Je bent gewoon een goede mama. Da’s alles.” Nu was ik verward. Ik had net zijn kritiek aanvaard en al (deels) verwerkt.

“Waarom?”, wilde ik weten. “Je had best een punt.”

“Omdat ik vanavond tien minuten langer wil opblijven. Is dat goed? Alsjeblief?”

“Oké”, zei ik. “Als ik voor eeuwig en altijd samen met jou in bad mag.”

“Mmm”, twijfelde hij. “Als ik een puber word, gaat dat raar worden, mama. En dit bad is te klein. Maar mag ik toch tien minuten langer opblijven?” Ik knikte tegen al zijn advies in. Hij sprong het bad uit en verliet de kamer. Ik rekende de badjaren uit die ik nog had te gaan. En dan bedacht ik dat we misschien niet langer met onze kinderen in bad gaan vanaf het moment dat ze slimmer worden dan wij. 

@sylviavandriessche op Instagram

COLUMN. Topmodel Elise Crombez: “Ik ben beleefd opgevoed, ja, maar wat is mijn voordeel?”

COLUMN. Schrijfster Sylvia Van Driessche: “Ik kan me perfect vinden in die quote van Madonna: ‘Iedereen heeft recht op mijn mening’”