COLUMN. Journalist Jeroen schrikt van zijn plotse huilbui. “‘Het is oké, papa’, fluistert mijn zoon”

Het is dinsdagavond en ik huil. Ik huil om niets in het bijzonder en alles tegelijkertijd. Ik weet niet hoe het komt, maar plots biggelen de tranen over mijn gezicht. Buiten neemt de zon afscheid van de dag tegen de achtergrond van tinten blauw en oranjeroze, de hemel een feest.

Op het televisiescherm is Jeroen Meus in de weer met canard à l’orange, waar hij zowaar rodekool bij serveert. De zoon ziet het ook en polst gelijk wat ónze pot schaft. Sinds kort klinkt zijn stem hoorbaar dieper. De frons in zijn voorhoofd verraadt dat hij zit te dubben en ik heb zo’n vermoeden dat zijn getob niet over het avondeten gaat. De jongste tijd drukt hij geregeld zijn bezorgdheid uit over zijn beste vriend, die slecht in zijn vel zit.

Maar dus: ineens gutst er een rivier uit mijn ogen. Is het de poëzie van het uitspansel? De baard in de keel bij zoonmans? Is het de nawee van een werkdag boordevol overprikkeling? De rouwbrief met uitnodiging voor de begrafenis van en koffietafel voor mijn nonkel Nies? Of het bericht van mijn lief waarin ze zegt dat ze blij is dat we lastige dingen kunnen benoemen en bespreken en daarnaast ook nog eens ‘ne goeien beet kunnen lachen’ (wat ik trouwens een heerlijke uitdrukking vind).

Wie zal het zeggen? Wie zal zeggen wat het precies is dat mij tot janken noopt? Ikzelf kom niet verder dan: om niets in het bijzonder en alles tegelijkertijd. Dat is ook wat ik antwoord aan zoonmans, die natuurlijk niet naast mijn stortbui kan kijken en mij vastneemt – de schat! – en fluistert: “Het is oké, papa. Je maakt je toch geen zorgen om mij?”

Ik wil hem niet in de rol van zorgend kind duwen en probeer me te verflinken, maar erg goed lukt dat niet. Ik stamel naar waarheid dat ik niet weet waarom ik huil. Dat ik me vaak zorgen maak om hem, omdat dat nu eenmaal is wat ouders doen, maar dat het niet dé reden is van mijn plotse verdriet. “Ik denk dat ik een beetje moe ben”, hoor ik mezelf zeggen. Dat zou zomaar eens kunnen kloppen. Ik ben erfelijk belast met een talent voor slechte nachten en erbarmelijke slaap.

Ik snik nog even door, maar voel tegelijkertijd hoe de zwaarte wat van mij afglijdt. Wanneer de droogte is teruggekeerd en ik de keuken induik om een pastaslaatje te bereiden, bedenk ik dat het alweer eeuwen geleden was dat ik een stevig potje huilde.

Misschien is het gewoon dát: druk die van de ketel moet. Te veel indrukken die zich vastzetten in je systeem en zich schijnbaar zonder aanleiding een weg naar buiten banen. Zoals een radiator die ontlucht moet worden. Ik besluit het daarop te houden. En is het dát niet, dan heb ik misschien mijn regels of ben ik beginnend verkouden. Of heel misschien, wie weet, moet ik soms gewoon wat meer van mezelf houden.

COLUMN. Journalist Jeroen hekelt courante praktijk op Vlaamse scholen: “Je creëert zo een tikkende tijdbom”

COLUMN. Journalist Jeroen krijgt een liefdesbrief in de bus. “Ik kan alleen voor mij uitstaren”