Blind Getrouwd: "Al ben je op papier de ideale match, zonder emotionele connectie sta je nergens"

Het feit dat drie koppels (Stijn & Nuria uit seizoen 1 en Evelien & Nicolas en Veerle & Nick uit seizoen 2) nog steeds samen zijn, zal wellicht door velen aangehaald worden als hét bewijs dat het experiment werkt. Een drogredenering, vindt Rika Ponnet. "Dan kan je net zo goed zeggen dat de wetenschap gefaald heeft, want de rest van de koppels zijn immers niet meer samen."

Natuurlijk zijn er een aantal objectieve basiselementen waarvan bewezen is dat ze bij het gemiddelde koppel voorkomen. "Zo is een doorsnee koppel vaak homogaam. Dat wil zeggen dat ze bijvoorbeeld hetzelfde opleidingsniveau hebben, dezelfde waarden en normen hanteren en ongeveer even aantrekkelijk zijn. Maar dat blijven randvoorwaarden, niet dé reden waarom mensen verliefd worden. Natuurlijk maakt homogamie een relatie makkelijker, maar het is geen voorwaarde om een relatie te doen slagen. Je kan nog twee mensen tegenover elkaar zetten die op papier de ideale match zijn, als de emotionele ontvankelijkheid en connectie ontbreken, is het verloren moeite."

Bovendien blijft het programma een menselijke inschatting. "Men blijft erg vaag op basis van welke criteria de gekozen koppels gevormd worden. Het is een panel van mensen dat andere mensen bij elkaar zet, en dat blijft nattevingerwerk. Achteraf gezien worden dan rationele argumenten aangehaald om te verklaren waarom de koppels toch uit elkaar gingen, zoals de afstand bij Inge en Jonas uit het eerste seizoen, maar dat is onzin. Wanneer een koppel écht voor elkaar wil gaan, maken rationele obstakels zoals afstand niets meer uit."

In feite zien we in Blind Getrouwd het omgekeerde proces van hoe relaties in het echte leven gevormd worden. "In het dagelijkse leven komen we iemand tegen waarmee we op emotioneel vlak meteen een connectie maken, en vervolgens willen we hem of haar beter leren kennen. In het programma zien we het tegenovergestelde. Doordat de koppels gedurende een bepaalde tijd samen gezet worden, leren ze elkaar automatisch beter kennen. Dat kan er dan voor zorgen dat die emotionele band na verloop van tijd toch gevormd wordt, zoals we bij Stijn en Nuria zagen gebeuren. Is er geen emotionele verbondenheid, dan is de relatie ten dode opgeschreven. Het idee dat iemand louter aan een op voorhand opgestelde checklist zou moeten beantwoorden, heeft geen wetenschappelijke basis of waarde."

Heeft het samenzetten van twee wildvreemden dan geen enkele meerwaarde, behalve hoge kijkcijfers? Ook niet helemaal. "Het programma werkt natuurlijk wel versterkend voor relaties," nuanceert Ponnet. "De koppels worden gedurende een lange periode ondersteund en ze bevinden zich in een stimulerende omgeving. Er wordt al heel snel over belangrijke thema's gepraat, onderwerpen die in de meeste relaties pas later aan bod komen. Bovendien worden ze verplicht om elkaar beter te leren kennen. We leven in de maatschappij van het 'daten', waarbij mensen op een uurtje tijd bepalen of de ander wel of niet bij hen past. Voelen ze na een uurtje niets? Dan zit het waarschijnlijk niet goed. Maar zo werkt het niet. Echte relaties hebben tijd nodig om zich te ontwikkelen. Ook in het gewone leven is er in de meeste relaties geen sprake van liefde op het eerste gezicht, maar van gevoelens die er gekomen zijn 'na verloop van tijd', door met elkaar op te trekken. Al blijft de basis van elke geslaagde relatie een gevoelsverhaal. En dat kan je niet dwingen, ook niet wanneer alle rationele kenmerken lijken te kloppen."