Martine Duwyn geeft schepenfakkel na 20 jaar door aan partijgenoot Stephan De Prez: "Afscheid met dubbel gevoel"

Het was eerder toevallig dat Martine Duwyn in de politiek belandde. “Toen ik in mei 1994 terugkeerde uit Spanje kreeg ik te horen dat mijn echtgenoot mijn kandidatuur had ingediend bij de liberalen. Ik kreeg er meteen de zesde plaats op de lijst. Wij baatten toen nog restaurant Lorelei uit in Geraardsbergen en ik koesterde totaal geen politieke ambities. Maar mijn partij had vrouwen nodig, dus waagde ik de stap. De inwoners stemden mij meteen in de gemeenteraad en ik was de eerste kandidaat om een schepen op te volgen", herinnert Martine zich nog levendig.

Vier jaar nadat Martine haar intrede maakte in de gemeenteraad zette een liberale schepen al een stap opzij. “Ik werd meteen voor de leeuwen gegooid. Ik was fier en bang tegelijk. Gelukkig kon ik terugvallen op mijn collega’s en de stadsdiensten. Van 2001 tot 2010 werkte ik deeltijds op verschillende kabinetten van ministers. Het was daar dat ik Geraardsbergen in 2003 promootte om pilootgemeente te worden voor de uitreiking van de eerste elektronische identiteitskaart. Ook de 14 jaar dat ik koppeltjes heb mogen trouwen, staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Dat was echt top. Daarnaast heeft het mij altijd heel veel voldoening gegeven als ik iemand kon helpen. Ten dienste staan van alle burgers, dossiers opvolgen en verantwoordelijkheid nemen: daar gaat het om", gaat Martine verder.

Toch was het niet allemaal rozengeur en maneschijn. “Als ik vandaag vergelijk met mijn beginjaren merk ik toch heel wat verschillen. Er is de digitalisering en de druk van de sociale media. Die ervaarde ik heel erg bij de overschakeling van vuilniszakken naar gewogen huisvuilophaling. De verwijten die ik naar het hoofd geslingerd kreeg, waren grof, persoonlijk en heel erg kwetsend. Maar dat is ‘part of the job’, zeker. Verder is het geen evidentie om als vrouw je weg te banen in de politiek, ook niet op relationeel vlak, want je bent heel vaak op de baan. Gelukkig kon ik altijd teren op een goede en loyale echtgenoot. Hij was en is nog steeds mijn mentor en heeft mij tot op heden altijd enorm gesteund. Dankzij hem heb ik deze politieke loopbaan tot een goed einde gebracht", zegt Martine dankbaar.

Toch is deze stap opzij nog geen afscheid. “Het is met een dubbel gevoel dat ik mijn schepenambt doorgeef. De politiek zeg ik evenwel nog geen vaarwel, want ik blijf tot het einde van deze legislatuur zetelen als gemeenteraadslid. Ik ga de komende jaren wel wat meer genieten van het leven, samen met mijn echtgenoot. Maar eerlijkheidshalve moet ik er wel aan toevoegen dat ik nog altijd opensta voor eventuele uitdagingen", besluit Martine.