"Wie mij wil, krijgt de duiven er bij"

Annelies Bauwens is afgestudeerd als verpleegkundige en start nu nog een specialisatiejaar. Daarnaast beoefent ze een wel heel bijzonder hobby. Ze speelt met de duiven. Dat heeft ze van papa Koen geleerd, die het op zijn beurt leerde van zijn grootvader. "Mijn zoon heeft nooit naar de duiven omgekeken", zegt Koen. "Die is alleen in voetbal geïnteresseerd. Maar Annelies ging als kleuter al mee het duivenhok op."


Dat doet ze vandaag nog steeds. Sinds 2003 speelt ze zelf, en papa Koen springt bij waar nodig. "Ik hou het vrij beperkt", zegt ze. "Ik heb 50 tot 60 duiven. Dat klinkt veel, maar de echte groten hebben misschien wel 600 duiven. Daar heb ik de tijd, de plaats en de middelen niet voor. En ik wil het ook niet, het blijft een hobby." Met haar hobby wint Annelies intussen wél prijzen. Al wordt ze daar voorlopig niet rijk van, maar het betaalt wel de kosten terug. "Ik heb ook nog nooit een duif verkocht. Als je daarmee begint, stap je toch in een andere wereld, denk ik." Annelies speelt alleen met jonge duiven, dit jaar geboren, en alleen op snelheid. "Dat wil zeggen dat ze maximum drie uur weg zijn. Dan moeten we geen hele dag staan wachten", zegt ze. "Aan de wedstrijden 'halve fond' (tot 500 kilometer) en zware fond (tot 1.000 kilometer) doen wij niet mee."


De vrienden van Annelies kijken intussen niet meer op van haar hobby. "Logisch, ik ben er al mijn hele leven mee bezig. Elke spreekbeurt op school ging over duiven. Mijn vriendinnen hebben er weinig interesse voor, jongens zijn meestal enthousiaster." Hoe het verder moet in de toekomst, daar denkt Annelies liever nog niet te veel over na. "Het is duidelijk: wie mij wil, moet de duiven erbij nemen", lacht ze. "Eigenlijk zou ik best een duivenmelker vinden, want deze hobby vergt veel werk en tijd. Elke dag de hokken schoonmaken, de duiven leren naar huis komen, de kweekkoppels selecteren, noem maar op. De combinatie met mijn studies was al niet makkelijk. Ik heb zelfs overwogen om te stoppen met duivenmelken. Ik ben ook eens effectief gestopt, maar langer dan een week is dat niet gelukt. Het zit gewoon in mijn bloed. Maar de combinatie met een job als verpleegster en het werken in shifts zal ook niet evident zijn."

Ondertussen koestert Annelies samen met haar papa het duivenbestand. Langer dan een week gaan vader en dochter nooit op reis. Omdat ze de duiven niet kunnen missen, maar ook omdat ze geen wedstrijden willen missen. Ze kennen alle beestjes bij naam. Het seizoen zit er bijna op, maar dan start meteen het kweekseizoen. De oudere duiven doen dienst als kweekkoppels, de jonge duiven die er een goed seizoen hebben opzitten, mogen blijven. Wie slecht presteerde, moet weg. "We selecteren streng, maar dat moet ook, anders hebben we binnen de kortste keren plaatsgebrek", legt Annelies uit.