Rommel

“Hoe zou het zijn om eens een week geen eis-tot-rechtzetting of een recht-op-antwoord op mijn geweten te hebben”, dacht ik bij mezelf. “Hoe zou het zijn om eens niet via de sociale media uitgescholden te worden voor klimaatontkenner en stadsbestuur-jenner”, mijmerde ik. Om daar achter te komen, laat ik de Gentse politiek even links liggen (heeft u hem?) en richt ik me in dit stukje op de culturele wereld. 2020 is het jaar van Van Eyck en Gent pakt uit met een prestigieuze herdenking aan de schilderende broers op verschillende locaties. Jan Van Eyck schilderde met het Lam Gods 6 eeuwen geleden hét meesterwerk van de Vlaamse primitieven, zijn broer hielp mee. Sindsdien is het drieluik één van de publiekstrekkers van ons patrimonium en om dat in de bloemen te zetten, serveren koks 15de eeuwse gerechten en wordt er van alles tentoongesteld wat te maken heeft met de Van Eycks en hun werk. Ik kijk er oprecht naar uit. Ik was onlangs in Wenen en ik bezocht er een tentoonstelling met en over het werk van Caravaggio, een geniale renaissanceschilder. Door de eeuwen heen eerden andere kunstenaars de grootmeester met schilderijen en beelden, stuk voor stuk meesterwerken. Mijn tenen krulden dan ook bij het zien van de ‘ode’ aan Van Eyck van rommelkunstenaar (ik had het toen al moeten weten) Jason Rhoades. Die heeft een hoop spullen –die naar verluidt associaties met het Lam Gods oproepen – in een volière gedropt en dat vonden ze bij het S.M.A.K. kunst genoeg om als kunst tentoongesteld te worden. Mijn garage ziet er volgens mijn vriendin uit alsof er een bom is ontploft. Zou ik die rommel dan in Madrid verkocht krijgen als ode aan Picasso’s Guernica? Ik zal in ’t passeren eens in het S.M.A.K. informeren wat ik daarvoor zou kunnen vragen. Ik zoek alvast een mondharp om het Beethoven-jaar te vieren.