Plaatsvervangende schaamte

Wat was ik de afgelopen week fier om Gentenaar te zijn. Her en der deden stadsgenoten hun uiterste best om van onze stad een nog mooiere en warmere plek te maken dan ze al is. De handelaars van de buurt rond Sint-Jacobs kondigden een feestje aan om hun klanten in de watten te leggen, de chocolatiers van Maison 12 richtten een standbeeld op ter ere van Pierke en de speelplaats van het Sint-Bavohumaniora werd voor het goede doel bezaaid met rode neuzen. Ganesha Vancoillie van The Fallen Angels schakelde een internationaal vermaarde kunstenares in om haar winkeltje en zo ook de hele Jan Breydelstraat extra cachet te geven en op de Brugse Poort postte een onbekende briefjes waarop de bewoners te lezen kregen dat ze perfect zijn. Op een stad met zulke inwoners kan een mens alleen maar apetrots zijn, toch? Wat was ik de afgelopen week ook weer beschaamd om Gentenaar te zijn. Dat uitgerekend onze stad, hét uithangbord van Groen, de voor hier gereserveerde elektrische bussen aan andere steden verliest omdat er geen laadpalen mogen of kunnen geplaatst worden, is te gek voor woorden. We vernamen ongeveer op hetzelfde moment dat een half arsenaal aan dieselbussen per 1 januari de stad niet meer in mag. Het lijkt wel een scenario voor een komedie. Wat helemaal niet om te lachen was, was de scheldtirade van onze burgemeester aan het adres van VB-er Johan Deckmyn. Dat het VB niet voor een boude uitspraak terugdeinst, weten we allemaal, maar om nu meteen Deckmyn van brandstichting te betichten, getuigde niet meteen van grote klasse. Dat de burgervader er in ware Laurette Onkelinx-stijl ook de nazi’s bijhaalde omdat Deckmyn kritiek had op de opvang van een groep Roma, werkte ook niet bevorderend voor de sfeer. In een stad met zulke politici kan een mens zich alleen maar generen, toch?