Onkruid

De afgelopen week gidste ik een groep niet-Gentenaars door enkele wijken van onze mooie stad. Het was voor mezelf ook al eventjes geleden dat ik in de kuip was geweest en achteraf bekeken, had ik de wandeling op voorhand beter nog eens verkend. Wat begon met een fiere intro over de pracht en de historische waarde van onze stoute stede, boog al snel om in een diepe schaamte over de staat waarin ons Gent zich momenteel bevindt. Zolang ik me met mijn volgelingen in de toeristische kern bewoog, verliep alles perfect. Ik hemelde Jacob van Artevelde op en beschreef de eclectische pracht van Ons Huis (de Bond Moyson). Bij mijn verhaal over het groot kanon maakte ik grappen over de met Gent vergeleken onooglijkheid van de gehuchten waar mijn toehoorders vandaan kwamen. De sfeer zat goed, de groep lachte, een bakfiets reed voorbij. Mijn Gentse trots nam echter snel af toen ik het Patershol binnenwandelde. Het gelach van de groep ging over in een gemompel over het welig tierende onkruid. Ik hoorde woorden als “triestig” en “verwaarloosd”en ik kon het die mensen niet kwalijk nemen. Op onze tocht via het Prinsenhof en het Sint-Elisabeth-begijnhof moesten we zelfs een paar keer het trottoir verlaten omdat dat op sommige plaatsen volledig overwoekerd was. Met het schaamrood nog op de wangen toetste ik thuis de termen ‘Gent’ en ‘onkruid’ in op mijn computer. Ik klikte verder tot op de site van de Stad Gent en daar las ik dat egels en bijen een stuk gelukkiger zijn sinds de stad geen pesticiden meer gebruikt. Ik houd zelf ook van egels en bijen en ik snap dat giftige pesticiden slecht zijn voor hen… maar ik houd ook van mijn stad en het kan niet de bedoeling zijn dat we voortaan allemaal met een zeis de weg moeten vrij kappen. “Triestig” en “verwaarloosd” echoën nog na in mijn hoofd.