“Ik heb er waarschijnlijk twee jaar te lang gewoond”, zegt Johanson over zijn verblijf op de Kalandeberg. “De eerste paar jaren vond ik het wel sympathiek, dat bijna-Parijse gevoel. Maar uiteindelijk werd het me te veel: de werken, de mensen, de continue muziek.” Het mag een beetje bitter klinken, maar eigenlijk houdt Verkinderen van de stad waar hij jaren woonde. Maar op een dag was het vet van de soep. 

“Ik wilde al lang een boek schrijven, dat moest nog van mijn bucketlist en toen bood corona zich aan als een soort kans. Dat heeft me het laatste duwtje in de rug gegeven om te vertrekken. Alle leuke dingen om te doen in de stad, mochten toch niet meer. Mijn beste vriendin en manager, Grietkin, had een leegstaand huis in Westouter, waar haar moeder normaal woont. Daar kon ik terecht. Maar goed. Dan zat ik wel alleen. Dus ben ik daar een webreeks begonnen over het schrijven van mijn boek.”

Het resultaat is een mix van herkenbare comedy, biechtstoel, en overpeinzingen over het verhaal. Want in de eerste plaats is Johanson een verhalenverteller. “Ik ben altijd met verhalen bezig. Het is bijna een reflex. Het is dus bijna logisch dat er een webreeks gekomen is uit mijn verhaal.”

Johanson, de artiestennaam is een referentie naar zijn vader die Verkinderen al op 9-jarige leeftijd verloor aan hartfalen, vergaarde met zijn webreeks al een gare trouwe volgers. De bedoeling is om met hen te delen hoe hij aan zijn boek werkt. Dat boek ‘Het jaar van de Tijger’, moet er dit jaar liggen. Het boek gaat over de zestigste verjaardag van een rijke ondernemer. Op zijn feest maken zijn gasten hem duidelijk dat het best zijn laatste verjaardag wordt. “In principe zal het af zijn tegen de zomer. Daarna laat ik zien hoe je een uitgever vindt, en als dat lukt, hoe je een boek maakt. Maar het kan natuurlijk dat dat niet lukt.” Zo lang dat duurt, blijft Verkinderen ook zijn video’s maken. 

Door de webreeks te maken blijft Verkinderen wel in contact met zijn publiek. “Bizar genoeg is het jaar dat ik op de buiten ben gaan wonen, door de webreeks het drukste jaar in mijn leven geweest. Ik zou niet meer zonder kunnen.”