Zoals veel van mijn collega zelfstandigen en artiesten spendeer ik tegenwoordig een aanzienlijk deel van de dag met het schrappen van afspraken in mijn agenda. De overige tijd werk ik aan nieuwe muziek, wandel en lees ik. ’s Ochtends werk ik me door de krant, de rest van de dag heb ik altijd een boek bij de hand. Momenteel ben ik helemaal in de ban van ‘De Bourgondiërs’ van Bart Van Loo. Al vanaf de eerste bladzijden heeft hij het over het weerspannige karakter van de Gentenaars. De Gentse rebellie spat als het ware van het papier. Brugge moest maar scheef kijken, de Franse hertogen en koningen moesten nog maar denken aan belastingen heffen en de Gentenaars stormden al met getrokken zwaarden naar het dichtstbijzijnde veld om er de vijand in de pan te hakken. Dik anderhalve eeuw later waren het alweer vooral de Gentenaren die rebelleerden tegen Keizer Karel. Nog eens 500 jaar later zijn we een mak volkje geworden. Waar onze voorouders voor een hond met een hoed op nog massaal ten strijde trokken, laten we ons nu gedwee alles in de maag splitsen. Nadat zowat driekwart van de Gentse bevolking zich uitsprak tegen het eerste circulatieplan van mobiliteitsschepen Watteeuw en de invoering van de LEZ door zijn partijgenote Tine Heyse, drukken deze groene coryfeeën nu een uitbreiding van hun verwezenlijkingen door. Watteeuw richt zijn pijlen dit keer onder meer op de Dampoort, de Dendermondsesteenweg en Gentbrugge. Zo zou hij van die steenweg een éénrichtingsstraat willen maken en een knip installeren op Gentbruggebrug. Hoe het verkeer zal omgeleid worden en waar het monsterfiles zal veroorzaken, is nog niet bekend. Wat de Gentbruggenaren misdaan hebben om afgesloten te worden van hun stadsgenoten, ook niet. Wat de andere meerderheidspartijen bezielt om dit alles te laten gebeuren, is nog een groter raadsel.