Dure stad

Herinnert u zich de gele hesjes nog? Dat waren mensen zoals u en ik die een veiligheidshesje aantrokken en betoogden tegen het feit dat werkende mensen de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt krijgen. Er werden ook leuzen gescandeerd tegen de graaicultuur, het gebrek aan goeie wil van de overheid, kortom tegen de hedendaagse politiek in het algemeen. Tussen de duizenden vreedzame betogers mengden zich een paar idioten die geweld en vernieling zaaiden, de publieke opinie keerde zich tegen het verzet en de hele gele hesjes-beweging stierf een stille dood. De problemen waarvoor de mensen op straat kwamen, zijn helaas nog niet opgelost. Deze week kregen we te horen dat zo’n 170.000 Belgen moeten aankloppen bij de voedselbanken en dat iets meer dan 10% van de Vlamingen niet rond komt. Eén peuter op 7 groeit op in kansarmoede. Deze week vernamen we ook dat het leven in Gent alweer een pak duurder wordt. Iedereen die in Gent aan sport doet, onderneemt, kinderen heeft, afval in een vuilniszak werpt, naar een museum gaat, fout parkeert en/of verbouwt, zal daar voortaan meer voor moeten betalen. Ons stadsbestuur mag zich in de handen wrijven dat wij Gentenaars lamme goedzakken zijn. We hebben het snedigste dialect van het land en zijn niet op ons mondje gevallen maar als het erop aankomt, laten we ons nogal gemakkelijk sussen. Langs de Maas in Luik en aan de oevers van de Samber in Charleroi zou het spel al lang op de wagen zitten bij zulke prijsverhogingen. Hier langs de Leie vloeken we eens op café en besluiten we met “mee te neute goame toch niets verandere.” Het brood en de spelen die onze aandacht afleiden, zijn ook zo verleidelijk. De Gentse Feesten zijn nog maar net verteerd en de Zesdaagse is alweer bezig. Tussen al dat volk en al die sensatie vergeet men al snel die minder fortuinlijke 10%.