Op zondagavond verwarm ik me graag aan de docureeks Down the Road op één. Daarin gaat de immer sympathieke presentator Dieter Coppens op reis met een groep jongelui met het downsyndroom. Met hun spitante oneliners, hun eigen kijk op de wereld en hun onuitputtelijke enthousiasme trakteren de hoofdrolspelers de kijker telkens op een uur onvervalste feelgood-tv. Mensen met het downsyndroom uiten doorgaans hun emoties ongeremder dan mensen zonder, wat afwisselend zorgt voor een bulderlach en dikke tranen. Wat we op tv niet te zien krijgen, is dat het dag in dag uit omgaan met downies een hele opgave kan zijn. Hoe ontwapenend goedbedoelend ze meestal ook zijn, je hebt er als ouder of begeleider toch enig omkijken naar. Een gezin uit Wondelgem heeft een tweeling met down. De ene is autistisch en de andere lijdt aan diabetes. Beide jongens keken elk jaar uit naar hun vakantie aan zee, waar ze met hun ouders verbleven in een chalet. De broers waren er dan ook het hart van in toen hun vakantiehuisje werd afgebroken en dus bouwde hun vader er tijdens de eerste lockdown eentje in hun tuin. Als zoiets in een film gebeurt, worden de zakdoeken bovengehaald en krijgt de acteur die de vader speelt een Oscar. In Wondelgem diende een buur een klacht in en nu moet het lievelingsplekje van de tweeling worden afgebroken. Niet omdat de chalet het zonlicht van de buur belemmert of zo, neen, enkel omdat er nipt te veel oppervlakte in de tuin van de jongens bebouwd is. De klager eiste in 1 beweging ook de afbraak van de jacuzzi van een andere buur en ook daar kreeg hij zijn zin. Over de beweegredenen van de boze buur wil ik niet te lang nadenken. Ik vraag me eerder af of de wet niet nu en dan iets buigzamer kan zijn. Is er nergens een burgemeester of een schepen die de broertjes een kerstmirakel wil bezorgen?