Weinig plekken in het Gentse die zich zo lenen tot een flinke dosis nostalgie. Zeventig jaar lang hadden de Buffalo’s hun thuisbasis tussen de Tennisstraat en de Bruiloftstraat, pal in een woonwijk in Gentbrugge. De habitués kennen de supporterscafés nog uit het hoofd: ‘t Wit Paard, Transport, de Cup, de Sportvriend of café Buffalo.

De die-hards die niet meer terug durven om zich een gebroken hart te besparen, blijven ook beter thuis. De buurt rond ‘den Ot’ is verveld. Van alle cafés in de buurt, heeft enkel De Miku in de Schooldreef nog dezelfde eigenaar - en een echt supporterscafé was dat nooit. De échte Buffalocafés waren geen lang leven meer beschoren. “Maar dat wisten we”, zegt Patrick Meuleman, die het iconische café Buffalo in de Bruiloftstraat uitbaatte. Zeker bij goed weer draaide de bar als een machine, met de tapkraan op straat voor alle dorstige supporters uit de spionkop of tribune 3. “Ik heb het café gesloten meteen na de laatste match tegen Standard in 2013. Ik besefte dat het voorbij was. Toen al, op niet-matchdagen, kwam er nauwelijks volk. Hoeveel pinten we verkochten op een goede dag? (lacht) Dat ga ik niet aan jullie neus hangen. We verdienden goed onze boterham.”

Patrick vertelt met pretoogjes over zijn zeven jaar in de schaduw van den Ot. Weg is hij niet helemaal, want nog steeds baat hij de frietshop in de Schooldreef uit, op nog geen tweehonderd meter van het oude stadion. De Buffalo’s zijn niet volledig verdwenen uit de frituur. “Sommigen keren hier nog terug wanneer Gent speelt. Vóór de partij, als traditie. Dan hoor ik veel geklaag: dat het in het Ottenstadion beter was, dat de Ghelamco een fabriek is. Maar ik begrijp ook dat ze verhuisd zijn. Hier kan je niet meer groeien.”

Dat laatste wordt nu, jaren na het verdwijnen van het stadion, pas echt duidelijk. Dat er in het midden van een woonwijk een voetbalstadion van een eersteklasser stond, is eigenlijk onvoorstelbaar. “Maar dat hoorde bij onze wijk”, zegt Johan Delmulle, die zijn hele leven in de buurt van het stadion woonde. De achtertuin van zijn ouderlijk huis paalt aan het hockeyveld van la Gantoise. “Vroeger was dat nog het B-plein van AA Gent. ‘s Avonds kon ik de spelers zien trainen vanuit mijn kamertje. Ik heb op dat veld zelf leren voetballen: de Tennisstraat tegen de Bruiloftstraat. En leren spelen, dat ook. Als kleine bengels drongen we het stadion binnen en speelden we verstoppertje. Het Ottenstadion was mijn speeltuin. Wanneer er matchen waren, klommen we gewoon over de toiletten om de partij te zien. Excuseert u mij de nostalgie, hoor.”

Den Ot wordt gemist. Johans buur heet ook Johan - hoe verwarrender, hoe beter - en woont al 19 jaar in de buurt. “Als we de match thuis keken op televisie, hoorden we het gejuich van een goal twee seconden voor we de bal zagen binnenvliegen op het scherm”, herinnert hij zich. “Het voetbal bracht iets met zich mee. De sfeer, de spanning, dat lawaai: dat mis je wel.” Al was er natuurlijk ook overlast. Uit een analyse van criminaliteitsstatistieken rond het stadion, bleek dat het aantal feiten daalde met 43 procent na de verhuis. “Het vandalisme: neen, dat missen we niet”, gaat Johan verder. “Ook de straten die vol geparkeerd waren op matchdagen, waren vervelend. Keerde je op zaterdagavond terug van de winkel of een etentje, dan kon je je auto nergens kwijt.”

En dat parkeerprobleem speelt vandaag opnieuw op. Kort na het laatste fluitsignaal in het Ottenstadion, werd het veelbelovende project van de Ecowijk aan de buurt voorgesteld. Een site met een parkje, zo'n tweehonderd woningen en een duidelijke focus op duurzaamheid. “Daar hadden wij natuurlijk niets op tegen”, zegt Etienne Flerick, die al decennia in het buurtcomité zetelt. “Maar de afspraken zijn niet nagekomen.” Het plan dat met de buurt besproken werd, werd namelijk aangepast. Er zouden appartementsgebouwen komen die verdiepingen hoger waren dan voorzien, commerciële ruimtes, en weinig parkeergelegenheid. “Dat past niet in onze buurt”, zegt Flerick. “En wat het parkeren betreft: nu al kan je hier je auto soms moeilijk kwijt. Driehonderd woningen erbij met nauwelijks ruimte voor voertuigen, dat is om problemen vragen.”

De bewoners gingen in beroep tegen de beslissing van de stad Gent om vergunningen te voorzien, maar kregen ongelijk van de provincie. Maar de procedureslag is nog niet ten einde. De bewoners dienden een verzoekschrift in tot vernietiging van de beslissing van de provincie. De Raad van Vergunningsbetwistingen moet nu over de zaak oordelen. De pleidooien werden al gehouden, de beslissing valt wellicht half mei. “Dat is onze grote dag”, zegt Johan Van Autreve- de buur van de nostalgische Johan. “Dat is ónze bekerfinale. Niet dat de wijk er niet mag komen, maar het moet volgens de gemaakte afspraken gebeuren. Meer vragen wij niet.”