Om de zoveel dagen herinnert Facebook me aan eerder geposte berichten en biedt het me de mogelijkheid om de rest van de wereld er ook aan te herinneren. Ik besluit dat meestal niet te doen. Het kan mij nog slechts matig boeien hoe mijn kerstboom er in 2015 uitzag, wat zouden mijn online kennissen er dan geïnteresseerd in zijn? Enkele dagen geleden stelde FB me voor om een foto te re-posten van mijn voeten, gelegen aan een zwembad en met een palmboom op de achtergrond. Ik was bij een vriend op bezoek in Dubai en lag uit te kateren na een nachtje stappen in de buurt van de Burj Khalifa. ’s Avonds zouden we het rustig houden met een barbecue bij die vriend thuis, samen met enkele andere Gentenaars. Bij het aperitief piepten al onze telefoons op bijna exact hetzelfde moment. Daar moesten we nog om lachen, tot we allemaal bijna exact hetzelfde bericht lazen. Luc De Vos was overleden. Na het ongeloof kwamen de herinneringen en ik was verbaasd dat ik er zoveel had. Het is niet zo dat Luc en ik elkaars dichte vriendenkring frequenteerden, maar we zagen elkaar vaak. Het feit dat we allebei overdag niet veel meer omhanden hadden dan in de stad te fietsen (hij) en te wandelen (ik), schiep een band. We beloofden elkaar telkens bij de tweede ontmoeting van de dag dat we elkaar bij de derde zouden trakteren, maar dat kwam er nooit van. Op vraag van KAAG zong ik Mia voor de eerste match na Lucs overlijden. In de tweeënvijftigste minuut van elke match doen we dat sindsdien met zijn allen nog eens over. Luc zit nog in de harten van de mensen. Ook bij diegenen, de meesten, die hem niet echt hebben gekend. Dat komt omdat Luc ‘nen echten’ was in een tijd waarin fake en gemaakt de plak zwaaien. Als mijn tijd gekomen is, trakteer ik hem alsnog die pint. Hopelijk word ik dan ook als ‘nen echten’ herinnerd.