De Kijk van Kurt: “De laatste Gentenaar doet het licht uit”

Voor het eerst in 20 jaar tijd zakte in 2020 het Gentse bevolkingsaantal. Niet dat corona er zo hard inhakte, nee, het aantal mensen dat zich in onze stad kwam vestigen lag een stuk lager dan het aantal dat andere horizonten opzocht. Schepen van burgerzaken Isabelle Heyndrickx, die met de cijfers op de proppen kwam, heeft er niet meteen een uitleg voor. Het was ook niet te doen geweest om de 17.339 stadsverlaters een vragenlijst onder de neus te schuiven. Zou onze stad aan aantrekkingskracht verliezen? Ongehinderd door kennis ter zake stel ik me voor dat dat wel eens het geval zou kunnen zijn. Decennia lang bleven mensen hangen na hun studies omdat Gent dat ‘je ne sais quoi’ bezat, dat - en ik werp er nog wat Frans bij - ‘bohemien’. Gentenaren waren al eeuwen net als hun dialect rechtuit, soms op het crue af, en lieten zich niet doen. De hele stad ademde een constante lichte rebellie uit. Als je als jongmens uit het Oost-Vlaamse hinterland of uit godbetert West-Vlaanderen kwam, kon je hier de conservatieve dorpsmentaliteit waarin je was opgegroeid van je af schudden en opnieuw beginnen. Hier kon je, uit het zicht van je dorpspastoor, voor jezelf denken. Heeft u gemerkt dat ik al een tijdje in de verleden tijd aan het schrijven ben? Wel, dat vrije Gent bestaat al een tijd niet meer. De geboren Gentenaars hebben dat door en verkassen 1 voor 1. De eerste generaties blijven-hangers keren ook stilaan terug naar hun dorpen. Gent is verworden tot een oord van eenheidsdenken, waar - vergeeft u me de karikatuur - bakfietsracers het op straat en in het stadhuis hebben overgenomen. Een stad waar het eens zo fiere Gravensteen zonder inspraak door een modern gedrocht wordt onteerd en de eens zo rebelse Vooruit voor nog geen 100.000 euro haar naam moet inleveren. De laatste Gentenaar doet het licht uit.