De één zijn dood

Je zou denken dat er enkel nog coronagelieerd nieuws te rapen valt. Angstwekkende cijfers worden gecounterd met allerlei warme initiatieven die ons zowaar een hernieuwd vertrouwen in de mensheid bezorgen. Carnaval-kostuumontwerpers maken schorten voor Jan Palfijn. De politie, de Lijn en de brandweer vormen een hart voor de zorg met hun wagenpark, we zetten beren voor onze ruit en we gaan zingen aan woonzorgcentra. Er wordt naar alles en iedereen gezwaaid en er wordt verbonden dat het een lieve lust is. Mochten er geen doden vallen, je zou dat virus dankbaar zijn voor zoveel moois. In de schaduw van alle positieve berichten enerzijds en het niet uit het oog te verliezen, want zeer dichtbije dood en verderf, trof me deze week een klein persoonlijke drama’tje op deze regionale pagina’s. Rosita Lobler en Peter Maximus, de uitbaters van de blauwe kiosk op de Kouter, namen afscheid van ‘hun’ plekje op de bloemenmarkt. Doordat het stadsbestuur de prijs van de concessie plots met meer dan 200% verhoogde, moesten Peter en Rosita financieel passen en dus opkrassen. “Bedankt voor al die jaren gezelligheid en maak nu maar dat je snel weg bent,” werd niet letterlijk gezegd maar het kwam er op neer. De kiosk zelf is eigendom van Peter, hij investeerde er een slordige 30.000 euro in, en hij mag ‘m nu in zijn tuin zetten want de nieuwe concessiehoudster komt met iets nieuws. Je zou verwachten dat de stad het fatsoen zou hebben om de kiosk over te kopen om elders dienst te laten doen, maar ook dat kon er niet van af. Op de plaats van het blauwe kotje komt aperitiefbar Obuchon. We kunnen de nieuwe uitbaatster enkel succes toewensen. Ze zal veel aperitiefjes moeten verkopen om het hoge standgeld op te hoesten. We weten dus wat er ons te doen staat na de lockdown. Het eerste glas heffen we op het betreurde blauwe kotje.