Brommers

Ooit bezocht ik Masqat, de hoofdstad van Oman. Aan het paleis van de sultan kwam een Amerikaanse toerist op me afgerend met de vraag of ik een foto van hem wou nemen. Er was immers niemand anders te bespeuren op het immense plein. Er was niks van verkeer, het was er muisstil, het leek alsof we in een achtergelaten filmdecor waren gestapt. De rest van de dag bracht ik door in en rond de bazaar van de stad, waar het woord ‘drukte’ pas echt betekenis kreeg. Voetgangers, fietsers, volgeladen scooters en een enkele kameel krioelden door elkaar, de middenstand floreerde. Vorige week stelde mobiliteitsschepen Watteeuw voor om brommers uit de Gentse kuip te weren. Die maken volgens hem te veel lawaai, ze stinken en de bestuurders vertonen agressief gedrag. Elektrische scooters en dito (bak)fietsen zullen wel nog mogen. Wat die stank betreft, kan ik de schepen enigszins volgen. De uitlaatgassen van een oude brommer ruiken inderdaad niet zo fris. Wat het lawaai betreft, hoor ik als voetganger liever een scooter aankomen dan dat die me geruisloos verrast. Dat van die agressie snap ik helemaal niet. Zou rijgedrag afhankelijk zijn van de brandstof van het voertuig? Volgens Filip Watteeuw wel. Pizzakoeriers gezeten op een fossiel aangedreven tweewieler rijden dus agressiever dan diezelfde bezorgers op een elektrisch aangedreven exemplaar. Er zal bij Groen wel iemand zijn die me dat kan uitleggen zeker? Voetgangers en automobilisten die in het Gentse al eens het genoegen hadden een e-bike - al dan niet met bak ervoor - te kruisen, weten dat agressie en arrogantie niet door elektrische aandrijving worden ingeperkt. Ik vrees dat dit zoveelste verbod (en die die nog zullen volgen) onze stad in een stilte-oase zal doen veranderen, waar enkel toeristen zich in een achtergelaten filmdecor zullen wanen.