Brandweer ‘laat het hangen’ in voorbereiding op de Gentse Feesten

“Slachtoffer klaar? Redder klaar? GO!” Peter Laureyssens geeft het startsein om ‘het slachtoffer’, in dit geval een brandweerman, zeventig meter naar beneden te laten zakken. Voor de twaalfde keer dit jaar staat de verantwoordelijke van het hoogtereddingsteam op de Sint-Baafskathedraal. “Tijdens de Gentse Feesten kan je hier tien dagen lang van het uitzicht komen genieten", zegt hij. “De duizenden mensen die de toren dan beklimmen, moeten we te allen tijde kunnen evacueren. Langs de smalle wenteltrap is geen optie, daarom gebruiken we touwen en een brancard.”

“Weegt dat slachtoffer niet wat veel?”, vraagt een brandweerman plagerig als de brandcard over de balustrade gehesen wordt. De groep kan er smakelijk om lachen, maar toch is deze oefening bittere ernst. Iedereen die deel uitmaakt van het hoogtereddingsteam, 54 brandweermannen in totaal, moet minstens één keer per jaar oefenen op de kathedraal. “Het is een van de vele gebouwen waarvan ik wil dat mijn mannen ze vanbinnen en vanbuiten kennen", legt Laureyssens uit. “We oefenen ook vaak op andere historische gebouwen als de Sint-Michielskerk of het Belfort en doen daarnaast heel wat industriële sites aan. Zo staan we de jongste tijd dikwijls op windturbines. Tot nu toe hebben we daar nog nooit iemand moeten redden, maar die dag komt er ooit aan. We moeten voorbereid zijn op het ergste.”

Het hoogtereddingsteam is 24 op 24 beschikbaar en doet ongeveer één interventie per week. In minder dan een uur moeten ze van hun kazerne in Melle bovenop eender welk gebouw in de zone staan. “Al doen we meer dan dat”, zegt Laureyssens. “Officieel heten wij het RED-team. RED staat voor Rescue Elevate and Depth. We werken op plaatsen waar je als brandweer moeilijk bij kan. Dat zijn niet alleen hoge gebouwen, maar ook besloten ruimtes. Denk bijvoorbeeld aan een silo met weinig zuurstof. In dat geval dalen we af met zuurstofmaskers. We oefenen op die techniek, al moeten we hem gelukkig niet vaak toepassen. Ik herinner me één concreet voorbeeld van een man die in een put vol slachtafval was gevallen. We kregen de stank niet meer uit onze kleren en hebben alles moeten weggooien.”

Voor we de 422 treden van de Sint-Baafstoren opnieuw afdalen, roept Laureyssens ons nog even bij zich. Hij stelt ons voor aan Ron en Maris. Twee brandweermannen uit Terneuzen die vandaag mee oefenen op de toren. “We werken over de grenzen heen”, zegt hij. “Soms komen mensen uit andere andere zones naar hier, soms gaan wij bij hen. Op die manier leren we creatief te zijn in heel wat situaties want geen enkel gebouw is gelijk. We oefenen bijvoorbeeld één keer per jaar in de Ardennen. Dan kunnen we ook omgevingen vol bomen en rotsen aan. Door deze grensoverschrijdende aanpak werd ik in 2017 ‘International instructor of the year’. Een prijs die ik kreeg van de Amerikaanse school die onze brevetten uitreikt. Gent is met andere woorden wereldtop in onze discipline. De stad is veilige handen, geloof me vrij.”