Asociale woningen

Mijn allereerste herinnering speelt zich af in de Sophie van Akenstraat in het Sint-Elisabethbegijnhof. Ik stond er aan de hand van mijn moeder op het trottoir, mijn oma zaliger stond in het deurgat van haar onbewoonbaar verklaarde huisje. We hielpen haar die dag haar laatste spulletjes verhuizen naar haar nieuwe studio-appartement aan de Begijnhoflaan. Die witte blokken, waar oma woonde tot ze er 30 jaar geleden stierf, waren toen gloednieuw. Nu, nog geen half mensenleven later, zijn ze alweer afgebroken of moeten ze nog tegen de vlakte. WoninGent bouwt nog steeds aan de vervangwoningen. Een zelfde scenario speelt zich af in Nieuw Gent. Daar zullen de woontorens nog minder lang zijn meegegaan (van 1980). De binnenkort af te breken Bernadettewijk heeft het iets langer uitgezongen maar ook daar gaat de hele boel er in 1 beweging tegen de grond. In fases werken zodat de bewoners met enig gepuzzel in hun wijk bijeen kunnen blijven, daar doen we bij WoninGent niet aan. De stad spuugde de bewoners nog eens flink in het gezicht met het nieuws dat er in de buurt 11 woningen voor daklozen komen. Die woningen hadden best kunnen dienen bij een gefaseerde afbraak van de wijk maar daar hebben de voorzitter van WoninGent en de schepen van wonen (beiden van Groen) geen oren naar. Mensen die in een sociale woning wonen, voldoen meestal niet aan het hoogopgeleide profiel van een Groen-kiezer dus kunnen ze naar de maan lopen. Bewoners die binnenkort moeten verhuizen, zullen daar 14 dagen de tijd voor krijgen. Diegenen die dat vroeger doen, zullen 3 maanden vooropzeg moeten betalen. De enigen in het stadhuis die zich nog om die mensen bekommeren, zijn PVDA en Vlaams Belang. De gevestigde waarden stellen - naar federaal model - verkiezingen maar beter zo lang mogelijk uit.