Vijf redenen waarom ‘Halo’ een blijver is

Niet voor niets behoort je hoofdpersonage in Halo Infinite, de Master Chief, tot het ras der Spartans. De mythische reuzen met het stalen harnas, die de mensheid moeten beschermen tegen buitenaardse dreigingen, ontlenen niet toevallig hun naam aan het oude Griekenland: de Halo-games staan bol van de referenties aan Griekse mythes, onder meer in de namen van personages, plaatsen en wapens. De onverwoestbare krijger met de krakelige stem, is voor Xbox-gamers wat Heracles, Achilles en Perseus voor de oude Grieken waren, en zo had ontwikkelaarsstudio Bungie hem ook bedoeld. Hij rent het snelst. Springt het hoogst. Schiet het raakst. En als hij ondanks zijn trefzekerheid met de vuurwapens toch nog op vechtafstand moet komen met een vijand, slaat hij hem met één porfieren vuistslag morsdood.

De gameplayformule van Halo steunt op kernelementen die door Bungie, de originele studio achter de reeks, werden geïntroduceerd en nog steeds worden gehanteerd door 343 Studios, de Microsoft-studio die de reeks in 2012 verderzette (Bungie ging, zoals je weet, verder met Destiny). Die kernelementen omvatten bijvoorbeeld een limiet van twee wapens die tegelijkertijd kunnen worden gedragen, superieure vijandelijke AI, en een regenererend schild, dat ook de wat suffere spelers iets langer in leven houdt.

Maar met de drie eerste Halo’s introduceerde Bungie vooral het ondertussen overbekende ’30 Seconds of Fun’-concept: rustmomenten worden op het juiste moment doorprikt met halve minuten waarin je het tegen een welhaast onmogelijke meute tegenstanders moet opnemen. Iedere schermutseling zorgt voor een korte adrenalinerush en een reëel gevoel van gevaar, dat na het laatste schot wordt verzacht met een iets langer moment van rust.

Ook de audio van de Halo-games blijft onovertroffen. De monotone baslijn van een machinegeweer of de doffe percussie van een Needler geven het schietgeweld zelf al iets muzikaals, en op de achtergrond galmt altijd een indrukwekkende muzikale score met orkestrale koorgezangen, strijkers, blazers en paukenslagen. Ook daarin heeft de speler, meestal zonder dat hij dat zelf weet, een handje: de Halo-reeks was baanbrekend met haar concept van de ‘adaptive audio’, of een muziekscore waarvan de accenten worden aangepast aan de vereisten van de gameplay.

“Goeie muziek heeft altijd een begin, een midden en een einde, en aan het eerste en laatste deel veranderden we niets”, zei Martin O’Donnell, de componist van de originele games, ooit. “Maar in het middenstuk van iedere compositie plaatsten we ‘triggers’, die de muziek voor een stuk variabel maken. Zo kunnen we een stukje moody orkestmuziek ineens aanzetten met paukenslagen wanneer de speler een nieuw gevaar tegenkomt, om bovenop het emotionele gevoel dat de muziek oproept ook ineens een gevoel van spanning aan te wakkeren. Of omgekeerd: eerst de percussie om een gedreven, intense, militaire cadans te geven, daarna komt de orkestrale score erbovenop om er gevoel bij te doen. Zo kan de audio worden veranderd op basis van ontwerpkeuze of de paden die de speler inslaat.”

Streep alle voor de hand liggende kwaliteiten van de Halo-games weg, zoals de gameplay en de mythische sciencefictionsetting, en er blijft nog een onderhuids, misschien wat onverwacht element hangen: het kleurenpalet. De weidse open lucht met het appelblauwzeegroene zwerk, de buitenaardse, felgele en gifgroene vegetatie, de monumentale bouwwerken, en de veelal in paarse harnassen en voertuigen bewegende vijanden: de taferelen die je tegenkomt in de vijf voorgaande Halo-games (zeven, met tussenafleveringen ODST en Reach meegeteld) zijn een meticuleus opgebouwde beeldcompositie die op je netvlies gebrand blijft.

Bekijk ook: