Telekinese en ouderwets slashen vormen gouden combo in nieuwe game Scarlet Nexus

De nieuwste worp van uitgever Bandai Namco kruidt een bizar verhaal en frisse, uitgekiende actie met nogal oubollige rpg-elementen en een paar vervelende dingen die je wel vaker tegenkomt in Japanse games. Je volgt enkele personages met speciale krachten die beginnen aan een loopbaan bij het korps dat de mensheid moet beschermen tegen de bizarre indringers. Je kan kiezen tussen twee hoofdpersonages, die je weliswaar hetzelfde verhaal laten beleven, maar dan vanuit een ander perspectief. Yuito is gespecialiseerd in snelle zwaardaanvallen en Kasane is eerder een midrange-type is dat messen gooit. Allebei kunnen ze via telekinese straatmeubilair naar tegenstanders kwakken. 

Het vechtsysteem zit bijzonder lekker in elkaar. Auto’s, tonnen en zelfs vuilniswagens naar een tegenstander pleuren is nooit verkeerd, maar wat de boel interessant én plezant maakt is de combinatie met de fysieke aanvallen en het dashen. Bovendien kan je ook tijdelijk speciale krachten van je teamgenoten lenen om ze naast die auto op hun kop bijvoorbeeld ook even te voorzien van een elektrische schok. Een andere kracht maakt je dan weer onzichtbaar, zodat je lastige bazen kan besluipen en hen vlakbij kan bestoken met een splijtende fysieke aanval. Zeker wanneer je meerdere van die eigenschappen tegelijk kan overnemen, moet je die mayonaise in je hoofd wat laten werken. Lekker uitdagend.

De besturing van de personages verloopt trouwens erg vlot, ook dankzij de mogelijkheid om het camerastandpunt aan te passen. De double jump die je in het begin mist, kan je gelukkige meteen vrijspelen via je skilltree.

De tutorial is erg uitgebreid, en tegelijk lichtjes irritant. Elke keer je een tip wil dichtklikken, vraagt de game of je echt wel zeker bent dat je de tutorial wil afsluiten. En dan moet je van het standaardvakje ‘nee’ naar ‘ja’ bewegen, alsof de makers denken dat je achterlijk bent en niet weet waar je klikt. Een kleinigheid die toch wel irriteert, net als die gesprekken die je kunt voeren met mensen in de straten, vol nietszeggend gepalaver dat niks toevoegt aan het spel. Maar het gebeurt al dertig jaar, dus vermoedelijk zijn er wel mensen zonder sociaal leven die iets hebben aan die conversaties met computerpersonages.

De stijl van de game is anime, en er verschijnt ook effectief een tekenfilmreeks van. Het verhaal staat vrij centraal en wordt verteld via een combinatie van video en stilstaande beelden. Vaak zie je bewegende inzetten van personages die praten tegenover een stilstaande afbeelding van het onderwerp, een vertelstijl met voor- en nadelen. Aan de positieve kant moet je niet gewoon dialogen wegklikken en leggen de makers de juiste focus, aan de andere kant lijkt het gewoon alsof er geen budget meer was voor volledige animaties.

Maar het is vooral jammer dat de Engelse stemmen veelal erg droog zijn ingesproken, wat de inleving verhindert in het toch wel intrigerende verhaal. Daar blijven we toch een beetje op onze honger zitten, terwijl de makers toch ook enkele boeiende onderwerpen aanraken, zoals leven in een gedisciplineerde militaire organisatie. Het verhaallijntje waarbij het ene personage wil uitzoeken of een jongen het waard is om haar kleine zus te mogen daten, is dan weer gewoon Japanse rarigheid.

Ook de wereld mist iets om echt top te zijn. Aan de ene kant heb je hier en daar wel betoverende vergezichten en prachtige omgevingen, aan de andere kant voelen die koud en steriel aan wanneer je erdoor loopt. De game probeert een openwereldgevoel te creëren, maar slaagt daar door de harde afbakening van de ruimtes en het toch wel oubollige leveldesign niet echt in. Ook dat menuutje dat je vraagt of je wel door wil naar een volgend deel, hindert je inleving, terwijl de laadschermen gelukkig wel quasi meteen wegspringen bij de PlayStation 5. De vaak koortsige soundtrack is trouwens bijzonder enerverend voor ondergetekende, maar gelukkig kan je ook die stiller zetten.

Maar deze puntjes van kritiek wegen niet op tegen de solide actie en de eigen smoel, die Scarlet Nexus echt wel een aanrader maken. Perfect is deze ongeveer 20 uur lange game zeker niet, maar plezant zeker wel. En bovendien bolt ie technisch supervlot, iets wat - hallo, Cyberpunk? - toch ook niet altijd vanzelfsprekend is. Toch wel een schot in het rozenperkje-met-poten, dus. Bada-boem, tsjinggg!

Scarlet Nexus verschijnt op 25 juni voor Xbox Series X|S, Xbox One, PlayStation 5, PlayStation 4 en pc.