‘Star Ocean: The Divine Force’ is roleplaying-fijnkost uit het oosten

Je bent de kapitein van een vreedzaam handelsschip, en krijgt tijdens wat een routinemissie had moeten zijn ineens bezoek van een slagschip van de Pangalactic Federation, zeg maar de federatie van planeten uit ‘Star Trek’, maar dan onder het juk van een despotisch regime. Die kruiser opent het vuur, en de Ydas, je schip, loopt zo’n zware averij op dat je het moet achterlaten. Het overvalt protagonist Raymond allemaal in videogame ‘Star Ocean: The Divine Force’: de scheepskapitein belandt samen met zijn crewlid Chloe op planeet Aster IV, waar wel intelligent en ontwikkeld leven huist, maar hun niveau van ontwikkeling staat nog veraf van het punt waar ze de sterren kunnen exploreren. Raymond en Chloe raken elkaars spoor bijster, en hij belandt pardoes aan het hof van het koninkrijk Aucerius, waar kroonprinses Laeticia hem een voorstel doet: zijn voor de bewoners van de planeet als aanzienlijk geachte krachten gebruiken om de bedreiging van de oorlogszuchtige buurnatie Vey’l af te wenden. In ruil helpt ze hem om Chloe te vinden.

Het verhaal van klinkt als die ene koortsdroom, al dan niet tijdens dat weekje out na het oplopen van Covid-19, waarin je jezelf in een sciencefictionsprookje zag. Maar wie al eens een Japanse roleplaying-game speelt, weet dat dit soort verhalen gesneden koek is voor iedereen – wonend in het oosten of het westen van de wereld – die tuk is op JRPG’s, zoals het subgenre wordt genoemd in het boeventaaltje van de gamer.

Binnen dat JRPG-veld wordt de inmiddels ook alweer meer dan een kwarteeuw bestaande ‘Star Ocean’-reeks, zeker hier in het westen, meestal schromelijk over het hoofd gezien naast grotere loeiers als ‘Final Fantasy’ en ‘Dragon Quest’. Zeer onterecht, want de games brengen doorgaans twee dingen samen die zowel ardente fans van dit soort games als nieuwelingen enorm zullen aanspreken: ze spelen vlot, en de makers hebben tegelijkertijd geen schroom om te experimenteren met nieuwe, misschien wat gekkere gameplaysystemen.

Je knokt in ‘Star Ocean: The Divine Force’ zoals je in een third-personactiegame zou knokken, zo merkten we tijdens een uur of twee spelen op een recent event van uitgever Square Enix. Om je te verplaatsen over het landschap kun je zelfs korte afstanden al zwevend boven de grond doorbrengen, plat op je buik. En wanneer je tegenstanders tegenkomt, volstaat het om snel de R1-knop aan te halen om ze, met een gezwinde aanval van bovenaf, alvast een allereerste mokerslag uit te delen. Krijg je de tegenstander vervolgens neer voordat het effect van die blindside is uitgewerkt, dan genereert hij meer kostbare loot. Dat, en de vele andere gameplaysystemen waarbij je speciale krachten in de strijd kunt gooien, maakt van de gevechten in ‘Star Ocean: The Divine Force’ pure roleplaying-fijnkost: het is behapbaar en verzorgd tegelijk.

Het betekent ook weer niet dat ‘Star Ocean: The Divine Force’ het soort mainstream-blockbusterplezier zal opleveren dat je doorgaans wel van een ‘Assassin’s Creed’, een ‘Mass Effect’ of een ‘Fallout’ krijgt: in tegenstelling tot die uitgesproken westerse roleplaying-games serveert deze titel je wel wat uitdagingen. Bij de bosses, bijvoorbeeld, wier zwakke plekken je vaak niet eens zult kunnen blootleggen door een pantser of schild te decimeren of gewoon hun aanvalspatroon te analyseren: je hebt alleen daarvoor soms al speciale krachten nodig vanuit je party van medestanders.

En natuurlijk zal ook de visuele presentatie van de game niet voor alle westerlingen zijn. De mannelijke personages zien er bijvoorbeeld weer uit als volwassen poprockmuzikanten uit de eighties, maar ze praten en gedragen zich als tieners.