‘Sludge Life 2’ is de marginaalste videogame die we wellicht ooit hebben gespeeld

Ooit al een videogame gespeeld waarin een slager ooievaars slacht omdat hun aarshol volgens hem een delicatesse is? Waarin kettingrokers je aanklampen met de booschap dat kinderen wat meer sigaretten zouden moeten paffen? Of waarin je op de rechter duimstick drukt, denkend dat je personage daardoor gaat rennen, maar in plaats daarvan een scheetgeluid door je speakers blaast? Ik weet niet wat de bedenkers van ‘Sludge Life 2’ hebben gerookt toen ze hun game ontwierpen, maar ik wil het.

Ik bestempel dingen niet graag als ‘marginaal’. Het is een beladen term waar een bevooroordeelde stugheid aan vasthangt. Maar het was wel een van de eerste woorden die meteen door m’n hoofd flitsten nadat ik een getimede demo van deze game had aangevat.

‘Sludge Life 2’ is een first-person-avontuur, waarin je door een zeer schetsmatige 3D-wereld banjert. Je kunt foto’s nemen van alles in de omgeving, en op vrije muren kun je met een spuitbusje een ‘tag’ achterlaten met ‘Ghost’, de artiestennaam van je protagonist, of de beeltenis van een spookje onder invloed van iets. Je kunt praten met personages in de omgeving. En scheten laten.

Visueel heeft ‘Sludge Life 2’ geen echte, consistente stijl. Het is niet omdat het grondthema van de game iets met graffiti te maken heeft dat je je aan de nog wel strakke hiphop-motieven van andere games met een graffiti-thema kunt verwachten, zoals het vrij recente ‘Need for Speed: Unbounded’. Visueel is het eerder een samenraapsel van beeltenissen uit de wereld van Pepe the Frog en 4Chan: de zelfkant van het internet, de endeldarm van onze digitale wereld.

De humor? Ach, flauw. En boertig, en ongeïnspireerd, en lui. Maar wel nèt fascinerend genoeg voor iemand die hoegenaamd niet tot de doelgroep van de game behoort om alles toch nog verder te exploreren, en te zien wat er verder nog allemaal voor onzin te doen en vinden is in deze bespottelijke gamewereld.

Een culthitje zal niet uitgesloten zijn wanneer ‘Sludge Life 2’ later dit jaar verschijnt. Dat was de eerste, drie jaar geleden, namelijk ook al: op Steam vinden we recensies terug die voorganger ‘Sludge Life’, van hetzelfde Braziliaans-Amerikaans collectiefje, onder meer “surreëel, onnozen en gaaf” noemden, “onwaarschijnlijk chill”, en “een bewijs dat videogames kunst kunnen zijn”. Sta me toe om te zeggen dat er betere bewijzen van dat laatste bestaan, maar de ‘overweldigend positieve’ Steam-reacties tonen ontegensprekelijk dat die game een publiek vond.