'Short Peace: Ranko Tsukigime's Longest Day' duurt niet lang genoeg

Heel wat Japanse games geraken nooit op de westerse markt, onder meer omdat hun gameplay niet toegeeflijk genoeg is of hun thema's niet 'pakken' bij westerse spelers, maar dat is alleszins niet het geval bij 'Short Peace'. De gameplay is erg rechttoe-rechtaan en toegankelijk, met het jonge meisje Ranko dat zich door een 2D-wereld begeeft, gewoon springend, hakkend en schietend zoals u het ook wel bij andere zijscrollende platformgames treft. Er zit een helse vaart in de game, en tegenstanders worden bij voorkeur verslagen door middel van 'combo's': als u de dichtstbijzijnde vijand neersabelt, vliegt hij in meerdere brokjes, die op hun beurt ook de vijanden in de buurt kunnen doen exploderen. Zo wordt het snel een psychedelisch janboeltje, want - en dat is een keurmerk van Suda51 - het grauwe decor staat in schril contrast met de kleurrijke figuren die u op het voorplan tegenkomt.

In tegenstelling tot bij de meeste 2D-platformers kunt u in 'Short Peace' echter niet overlijden wanneer uw tegenstanders u raken. In deze game gebeurt er dan iets ergers: u wordt vertraagd in uw voortgang, en u bouwt ook te weinig munitie voor uw vuurwapen op, zodat u de (wél dodelijke) demonische groene armen niet kunt wegschieten wanneer ze u dreigen in te halen. Het verleent 'Short Peace' toch weer die speciale invalshoek die u wel een beetje verwacht wanneer u een Japanse game koopt. Het enige punt is dat het allemaal véél te snel voorbij is. 'Short Peace: Ranko Tsukigime's Longest Day' heeft niet meer dan negen levels, en klokt af op maximum anderhalf uur. Hoe goed, vernieuwend, verfrissend of kunstzinnig de game ook kan zijn: een game die eigenlijk als 'indie'-achtig exploot zou moeten worden verkocht via download aan de volle pot in de winkelrekken leggen is ronduit crimineel.