Sfeervolle indiegame ‘Call of the Sea’ is een van de laatste toppers van het jaar

Daar sta je dan als indiegameontwikkelaar: je nieuwe spel is eindelijk klaar om op de wereld losgelaten te worden en nu moeten gamers er genoeg wind van krijgen om het een kans te geven. Hoe doe je dat, vraag je jezelf af. Wel, twee dingen zijn van cruciaal belang: ten eerste de naam van je geesteskind, die moet namelijk meteen aanspreken en interesse wekken. En ten tweede de periode waarin je de game op de markt brengt. 

Daar staat de Spaanse studio Out of the Blue Games dus nu, met hun allereerste spel ‘Call of the Sea’. Een titel die ten eerste quasi exact hetzelfde klinkt als een nogal populaire reeks van firstpersonshooters en die ten tweede plots in dezelfde week uitkwam als de mastodont die ‘Cyberpunk 2077' heet. Witte kerst of niet, de kans is dus reëel dat deze release volledig ondergesneeuwd raakt. En dat zou een spijtige zaak zijn, want ‘Call of the Sea’ is niet alleen een pakkend en innovatief puzzelmysterie, het spel werkt bovendien ook gewoon naar behoren op de ‘oude’ Xbox One, iets wat van ‘Cyberpunk’ niet gezegd kan worden.

Je kruipt in de huid van Norah, een vrouw die in de jaren 1930 op zoek gaat naar haar vermiste man. Die had een expeditie op poten gezet naar een onbekend eiland ergens in de Atlantische Oceaan omdat daar volgens bepaalde geruchten een middel te vinden zou zijn tegen de mysterieuze huidziekte waar Norah mee kampt. Bij aankomst op het eiland ontdek je echter al snel dat de expeditie helemaal in het honderd is gelopen, en dat er zich heel wat meer sinisters schuilhoudt dan de idyllische stranden en rondfladderende papegaaien doen vermoeden.

‘Call of the Sea’ put immers gretig inspiratie uit het werk van H.P. Lovecraft, en wie een beetje op de hoogte is, weet wat dat doorgaans betekent: gigantische zeemonsters, bizarre sektes en een macabere sfeer vol nihilisme en wanhoop. Doorgaans, want hoewel de eerste twee elementen zeker aanwezig zijn, kan je ‘Call of the Sea’ helemaal geen horrorgame noemen. Daarvoor zijn de - overigens uitstekende - graphics te kleurrijk en de muziek te rustgevend. Ook moet je op geen enkel moment op je hoede zijn voor vijanden of jumpscares. De enige uitdaging die je hier voorgeschoteld krijgt, zijn de vele puzzels die je steeds dieper landinwaarts leiden.

Die puzzels zijn aanvankelijk nog vlotjes op te lossen met een beetje rationeel nadenken, maar worden geleidelijk aan uitgebreide hersenkrakers die helaas niet altijd een even logische oplossing hebben. Verwacht niet dat de makers je bij het handje van punt A naar B zullen leiden, integendeel. Welke hint verband houdt met welke puzzel en in welke volgorde je die het best oplost, is volledig aan de speler. Dat leidt tot heel wat heen en weer geren en gekrab in de haren, maar die vage structuur maakt de voldoening ook des te groter wanneer je eindelijk de oplossing gevonden hebt.

Het enige wat minder geslaagd is aan ‘Call of the Sea’, is spijtig genoeg het hoofdpersonage. Meer bepaald de neiging van Norah om bij zo goed als elke actie commentaar te voorzien die beschrijft wat er aan het gebeuren is. Want hoewel dat af en toe wel wat meer achtergrondinformatie oplevert, breekt de constante voice-over de sfeer vaak nodeloos.

Maar dat is een klein minpuntje in een voor de rest uiterst genietbare game die grossiert in taaie puzzels, een intrigerend verhaal en bakken sfeer. Hoog tijd om de digitale sneeuwruimer boven te halen dus en ervoor te zorgen dat je een van de laatste toppers van 2020 zeker niet mist!