‘Octopath Traveler II’ is de eerste rpg-topper van dit jaar

Nu ‘Octopath Traveler II’ uit is, en wéér een donders beklijvende role playing game blijkt te zijn, zie ik mezelf binnen een jaar of dertig (misschien dan wel in een woonzorgcentrum) ook nog een ‘Octopath Traveler XIII’ spelen. Korter dan de vijf jaar die tussen het origineel en deze game ligt moet de cadans van verschijning écht niet worden. Maar als de makers op deze manier de juiste kaarten blijven spelen zijn we de afgelopen maand (de game is al uit sinds 24 februari, we namen onze tijd) getuige geweest van de start van een franchise die potentieel voor de zeer lange termijn heeft.

Het opzet van ‘Octopath Traveler II’ verschilt niet enorm van dat van de eerste game, gelanceerd in de zomer van 2018: tijdens de eerste akte, uit een speeltijd van ongeveer zestig uur, leer je de acht hoofdpersonages kennen in even veel solohoofdstukken. Je kiest daarbij zelf je startpersonage, dat vervolgens de zeven andere meeneemt op een lange reis door het fantasie-oord Solistia.

Keuzevrijheid is daarbij een kernelement. Je schaart het beste eerst een groep van vier medestanders bij elkaar: dat is de maximale omvang van je ploegje, en je hebt . Het is aan jou om te kiezen of je je ‘party’ eerst inzet om de volledige vijf hoofdstukken van je eerste hoofdpersonage te spelen en daarna over te gaan naar de rest, of je tijd en aandacht meteen te spreiden over alle sleutelfiguren.

Het leek ondergetekende verstandiger om eerst de beginhoofdstukken van de drie andere personages in m’n equipe door te spelen, zodat die minstens level zes of zeven hadden gehaald en we niet meteen klop kregen van wezens die willekeurig door de wereld reizen. Maar je kunt de hele game compleet à l’improviste aanpakken: de verdere hoofdstukken van je metgezellen vat je aan in iedere volgorde die je maar wenst, en wanneer je ze allemaal hebt doorgespeeld komt er nog een gemeenschappelijke finale.

Het is een, om het zacht uit te drukken, aparte structuur, maar ze helpt om van ‘Octopath Traveler II’ een open buffet te maken van verhalen, indrukken en confrontaties, waarbij ieder personage zijn unieke krachten bijdraagt aan de gemeenschap: je hebt er die vooral goed zijn met het blanke zwaard, met magie, met helende dranken, de hele rpg-mikmak.

Ondergetekende is geen grote fan van Japanse turn-based rpg’s. Ze zijn traag, knullig en mathematisch. Maar bij ‘Octopath Traveler II’ duurde het zelfs voor een licht bevooroordeelde speler niet lang om ‘erin’ te geraken: een nieuw bewijs dat het perfect mogelijk is om een Japanse rpg te maken met een relatief diep variabelensysteem, die tegelijkertijd toch een beetje vooruit gaat. De gevechten spelen bovendien zo vlot dat je snel in die essentiële waas van behaaglijke herhaling belandt: bij mindere games uit dit genre komt dat moment veel later.

Er zit een flinke variatie in al die verhalen: de ene gaat op wraakqueeste, de andere is tijdelijk in ballingschap om zijn koninkrijk te heroveren, nog een andere is op zoek naar een verloren mythe uit haar leefgemeenschap. Al die verhalen raken ook een iets diepere emotionele, maatschappelijke of mythische laag, en geen van de acht is merkelijk minder dan de andere.

Wel zitten er heel wat elementen in ‘Ocotpath Traveler’ die helemaal niet meer van deze tijd zijn. Save points bijvoorbeeld, die je eerst moet bereiken voordat je je spel kunt opslaan: hoe 1995! Ook moet er heel wat tekst worden weggetikt, hoewel de meeste dialogen ook ingesproken zijn. Het is een donders klassieke role playing game, in de beste én ergste zin van die beschrijving: oerconservatief, nostalgisch en vermakelijk tegelijk.

Geografisch is Solistia geen al te grote wereld, maar wel een die bulkt van de details en mysteries. Het is ook een universum dat gewoon klopt: de wereld – twee landmassa’s waartussen een zee ligt – heeft de bruisende, optimistische kwaliteit die historici toeschrijven aan onze zeventiende eeuw, het tijdperk van de grote commerciële imperiums, met grote zeilschepen die drukke vaarroutes bevaren. Maar ook een paar zonevreemde elementen, zoals magie en een vleugje steampunk, werden daar op een logische manier aan toegevoegd.

Het is, net als bijvoorbeeld de eerste game uit 2018 en ‘Live a Live’ afgelopen zomer, een nieuwe game in een stijl die uitgeeflabel Square Enix ‘HD-2D’ heeft gedoopt: klassieke pixelgraphics, die de game eruit doen zien als een rpg uit het Super NES-tijdperk, maar wel met moderne belichtingstechnieken en realistische decors in de verte. Het is duidelijk te zien dat die stijl nog wat werd geperfectioneerd in de creatie van deze nieuwe game, wat niet zo vreemd is wanneer je beseft dat hij meteen ook op de krachtigere platformen werd gelanceerd en niet, zoals de eerste, aanvankelijk op de Nintendo Switch verscheen om daarna pas een conversie te krijgen naar PlayStation en Xbox.

Tegelijkertijd blijft het serieus wat suspension of disbelief vergen om een ernstig episch verhaal te beleven in zo’n cartooneske stijl. Dat waren we gewend in het Super NES-tijdperk, maar daarom vandaag niet noodzakelijk meer. Thematisch zijn de acht verhalen ook solide, maar niet al te bijtend, en soms stoor je je een ongeluk aan de kinderlijk naïeve, soapy dialogen.