'Octodad: Dadliest Catch' kronkelt zichzelf in een knoop

Middelmatige tot slechte games komen in verschillende maten en gewichten, en hun vreselijkheid kan verschillende oorzaken hebben. Soms gaat het om een goed idee dat slecht werd uitgevoerd, andere keren rammelden er wat schroeven en moeren aan het basisdesign maar werden die goedgemaakt door de sympathieke omkadering, in nog andere gevallen is het allemaal te wijten aan een gebrek aan middelen, waardoor de makers pijnlijke concessies moesten maken. Maar de ergste soort execrabele games zijn degene waarbij er al duidelijk iets schortte aan het initiële concept, en niemand de moed heeft gehad om de boel te aborteren voordat er teveel tijd, mankracht en middelen in werden gestopt. Zo'n game is 'Octodad: Dadliest Catch', een spel waarin je een gele octopus speelt die wilt doorgaan voor een mens, zelfs een menselijke vrouw en kinderen krijgt (!), en zich met hulp van de speler ongemerkt door de mensenwereld moet begeven.

Dat laatste is niet zo makkelijk, want je bent dus in essentie een inktvis in een kostuum, ongewerveld dus, en dat maakt het niet eenvoudig om zelfs eenvoudige bewegingen uit te voeren: je trouwkostuum aantrekken in het begin van de game, bijvoorbeeld, is al een hoop gewroet, en dan moet het echte werk nog komen. 'Octodad' moet het vooral hebben van zijn fysica: met de twee trekkers op de controller bestuur je twee uitrekbare poten waarmee je jezelf door de omgeving moet sturen, en het komt erop neer om ondanks dat zware nadeel de gewoonste lichamelijke handelingen uit te voeren.