Drie jaar lang heeft ondergetekende smachtend uitgekeken naar Narita Boy, een game die meteen al in het oog sprong toen Studio Koba, een Spaanse start-up van ontwikkelaars wier oprichter enkele jaren in Japan heeft doorgebracht, hem in 2017 aankondigde. We zitten veel verder in de tijd dan de toen nog op eind 2019 begrote releasedatum, maar het resultaat was absoluut het wachten waard. Het is een game in modieuze pixelgraphics, maar doet daar – in tegenstelling tot de meeste andere games van dit slag - meer mee dan gewoon maar een behaaglijk retrosfeertje creëren. De jaren 80 die je in de game tegenkomt zijn die van een parallelle werkelijkheid, waarin toevallig óók schetterend neonlicht en dik aangelegde synthesizermuziek de plak zwaaide.

Het mooie aan Narita Boy is dat de audiovisuele hommage die de makers ermee wilden plegen tegelijkertijd overduidelijk én moeilijk aanwijsbaar is. Ze hebben met alle motieven die ze zo’n beetje overal hebben gepikt hun eigen werk gemaakt, dat zijn eigen mystiek creëert: je tocht door de digitale wereld van de game, op zoek naar de herinneringen van de door een ongelukkige jeugd versteende Creator, brengt je ondanks de uitgesproken hoogtechnologische decors van de game vooral een hoop omgevingen waarin raadselachtige gesluierde figuren, reusachtige standbeelden en gebeurtenissen van meditatieve en, welja, religieuze aard over je netvlies glijden. De mooi vormgegeven én belichte pixelgraphics, en de constant denderende synthwave-muziek, creëren samen een verbluffend, uniek universum.

Is Narita Boy dan een meesterwerk? Hebben we de game van het jaar 2021 al in onze tengels gehad? Nee, dat ook weer niet: daarvoor primeert deze game zijn stijl nét iets te fors op de substantie die eronder zou moeten zitten. We bedoelen daarmee niet het verhaal van de game, dat zoals dat betaamt voor games in dit genre vol exquise lulkoek zit, maar wel de nogal ééndimensionale gameplay. Hakken met je Techno Sword blijft je primaire handeling doorheen de game, en alle nieuwe vaardigheden die je opdoet (een twintigtal) cirkelen daar gewoon wat rond. Ook is er bij momenten iets mis met de checkpoints, en met de dosering van de moeilijkheidsgraad: bepaalde bossfights zijn ridicuul moeilijk, terwijl andere nauwelijks een uitdaging leveren, en de omgeving levert soms mogelijkheden waar je weinig mee opschiet. Op een bepaald moment konden we bijvoorbeeld à la Metroid aan een muur blijven hangen zonder dat we vanuit die positie enige schade konden toebrengen aan het beest dat we op zijn knieën probeerden te krijgen: het enige wat we konden was stom blijven hangen en afwachten tot het gevaar op grondniveau geluwd was.