Bartosz Kmita, Creative Director w firmie People Can Fly (zoals zijn LinkedIn zegt), heeft er in ieder geval een goed oog in dat je nog lang niet alles zult hebben gezien na het doorspelen van de demo, die momenteel kan worden gedownload op PlayStation, Xbox en pc. “Onze game is in essentie een roadmovie”, vertelt hij ons. “De demo doet je in een bepaalde omgeving belanden, maar verderop in de game zul je meer verschillende decors, meer verschillende kleurenpaletten tegenkomen. Het leek ons in ieder geval interessant om een game te maken waarin de mensheid niet één, maar twee keer zijn planeet naar de knoppen heeft geholpen. Komt het de tweede keer door buitenaardse invloeden, of is de mensheid gewoon gedoemd om zichzelf te vernietigen? Dat vonden we een interessant uitgangspunt voor ons verhaal.”

“Het was een uitdaging. Maar we vatten het project aan met het idee van een verhaal dat drie spelers met elkaar delen alsof ze naar de bioscoop gaan. Zo worden films namelijk ook goeddeels geconsumeerd, in pre- en post-coronatijden tenminste: film is niet noodzakelijk een individueel medium. Een deel van het plezier is dat commentaar kunt delen met elkaar over wat er gaande is. We vonden in ieder geval dat we absoluut een verhaal nodig hadden. Het is een klassieke lootshooter, een schietgame met roleplayinggame-aspecten erin, en zeker dat soort games hebben context nodig. Je gaat als speler geen uren aan een stuk spullen verzamelen als je niet weet waarom je dat doet. Wat is er belangrijk? Wie moet ik beschermen? We vonden het belangrijk dat je een goed gedefinieerd personage hebt, en een groots verhaal met een interessante twist. Ook al zit je in een game die bij voorkeur in multiplayer wordt gespeeld.”

“Daar hebben we een paar trucs voor. Iedere speler is het hoofdpersonage op zijn scherm, niemand is een sidekick voor iemand anders. Dat zijn dingen die technisch gewoon mogelijk zijn in een computergame.”

“We gaan voor spelers die van lootshooters houden, en die lopen momenteel niet zo dik. Onze spelmechanieken gaan dus wat dieper dan die van andere shooters. Ook denk ik dat we een grote vrijheid in speelstijlen bieden: we zeggen nooit dat je de game op een bepaalde manier moét spelen. Aanvankelijk kun je uit vier personageklassen kiezen zodat spelers een richting uitgaan, maar die hoeft niet definitief te zijn: je kunt dat verderop in de rit nog veranderen. Bij momenten zal Outriders meer als een rpg aanvoelen dan als een shooter. Onze zijmissies zijn ook zijverhalen: geen ‘boodschappenlijstje’ afwerken, maar een volwaardige subplot.”

“We hebben niet echt de nadruk gelegd op compleet ongeziene krachten. Het gevaar daarvan is namelijk dat je iets creëert dat zo gek is dat niemand de krachten gebruikt. Het unieke aan je krachten in Outriders zit hem eerder in het systeem dan in hun fysische gedrag. Er zit ook geen grote progressie in je shooterkrachten: daar zijn het alleen de wapens die wat beter worden. Het unieke aan de game zit hem in de combinatie van schieten en je fysische krachten. Aan het begin van de game mikken we erop dat spelers die twee fiftyfifty zullen gebruiken, maar gaandeweg mag de nadruk wat meer op de krachten gaan liggen.”

“Outriders is toch verschillend, vinden we. Bulletstorm was heel licht van toon, de nadruk lag daar op bruut plezier. We proberen hier toch iets ernstiger, te brengen, het is een vrij duister verhaal.”

“Het is natuurlijk nooit maar één ding. Maar we laten ons vanzelfsprekend beïnvloeden door andere games, andere media. De meeste invloeden zijn er eerder toevallig in geslopen. Dat komt allemaal erg automatisch. Wanneer je me zegt dat je invloeden uit Terminator of Aliens herkent, komt dat natuurlijk gewoon omdat jij en wij dezelfde dingen hebben gezien. Je kiest als maker voor een bepaald genre, en dan komen al die eerdere invloeden daaruit naar je toe als een soort taal.”