‘Kirby en het vergeten land’ vergeet iets essentieels in recept van perfecte game

De roze blob, door een collega omschreven als Nintendo’s debielste personage, krijgt eindelijk zijn eerste avontuur dat volledig in 3D is. Kirby loopt, springt en fladdert door een kleurrijke wereld, en onvermijdelijk huppelt dan ook een zekere besnorde loodgieter voorbij je geestesoog. En niet onterecht. Om het onderscheid in de verf te zetten, laten de makers je in een soort introductielevel al meteen kennismaken met de enorme vraatzucht van Kirby, die bijvoorbeeld een auto kan verzwelgen en zo verandert in een grote rijdende Kirby. Eat that, Mario!

Wat de bedenkers zelf allemaal geslikt hebben is niet duidelijk, maar geinig zijn hun ideeën wel. Zo schrokt Kirby een drankenautomaat op om dan blikjes af te schieten, of verzwelgt ie een gigantische stelling om ze te verplaatsen. Hij speelt ook een grote verkeerskegel binnen om dan met de punt omlaag een verwoestende aanval uit te voeren. Het zijn nieuwigheden die de makers de ‘mondvol-modus’ noemen, daar Kirby die grote objecten niet echt ingeslikt krijgt. Uit wat Kirby wél helemaal oppeuzelt, puurt hij dan weer speciale krachten. Zo kan je bijvoorbeeld na het opeten van bepaalde tegenstanders bommen of zwaarden gooien, vuur of ijs schieten, etc. Hij kan zelfs ondergronds graven als een roze mol!

Zonder moeite hak je vijanden snel in de pan en verzamel je een hoop munten, vruchten en andere flikkerende objecten. Een tweede speler kan altijd even komen meedoen, en je kan ook aan de slag in enkele aparte levels die je tegen de tijd speelt. Hier en daar vind je verborgen hoekjes of maak je hele verscholen gangen vrij, een van de uitdagingen waarmee de makers je willen aansporen om levels telkens opnieuw te spelen nadat je de baas hebt geveld.

Mocht je daar althans zin in hebben, want hiermee zijn we beland bij het grote pijnpunt van de game. De uitdaging is echt quasi nihil, waardoor de gameplay weinig voldoening biedt. Je moet al een serieus kalf zijn om de pijp uit te gaan, zelfs op de zwaarste moeilijkheidsgraad. De game mikt duidelijk op een heel jong publiek, maar dan nog mag het best wel ietsje meer zijn.

Al de eerste ‘Super Mario Bros.’ bijvoorbeeld bevatte binnen de normale gameplay al kleinigheidjes waar je kon knallen. Zo kon je op een schildpad springen om die dan tegen enkele Goomba’s te schuiven, of extra punten scoren door met dezelfde sprong op meerdere Goomba’s te landen zonder de grond te raken. De sprong naar die vlag op het einde van elk level bood meer voldoening dan een heel level van deze Kirby-game. 

Het zijn van die kleine dingen die een spel ook na een hoop herhalingen fris houden, en die ‘Kirby en het vergeten land’ mist. En dat is zonde, want de game bevat veel ingrediënten uit topgame-kookboek. Je zou zelfs een echte checklist kunnen afvinken van alles wat een hitgame nodig heeft. Maar zoals elke kok weet, bieden de perfecte ingrediënten nog altijd niet de garantie op een ‘topgerechtje’. Een goede chef kan toveren, en het is die scheut magie die ‘Kirby en het vergeten land’ mist. Er zijn ongetwijfeld gamers die van dit bijzonder Instagrammabel kindergerechtje zullen smullen, maar het is geen spek voor onze bek.