In Dark Pictures Anthology: House of Ashes bestuur je als speler niet een tros jongelingen die fysiek machteloos staan tegen de gedrochten in het spookschip van Man of Medan, de eerste game uit de reeks. Of een bende universiteitsstudenten in het bloedenge dorpje uit Massachusetts, en de aan hekserij gelinkte griezels daarin, uit tweede aflevering Little Hope. Deze keer, in de derde game die later dit jaar zal verschijnen, heb je een militaire eenheid onder je hoede: personages die van zich af kunnen bijten, en zwaarbewapend zijn. Maar of dat gaat helpen tegen de bedreigingen in die ondergrondse tempel in Irak, waarin ze na een aardbeving per ongeluk terechtkomen?

“Je personages hebben een zekere machtspositie”, zegt Dan McDonald, producer van de Dark Pictures-serie. “Maar tegen de bedreigingen waar ze tegenover staan maken hun vuurwapens niet echt veel verschil. De game speelt zich af in 2003, tijdens de oorlog in Irak, maar de militaire setting is niet meer dan een decor. Je vinger zal ook niet op de trekker staan, overigens: de spelmechanieken van House of Ashes zijn gebaseerd op keuzes, net als in de twee voorgaande Dark Pictures-games. Wel zul je meer vrijheid van beweging krijgen, zodat je meer kunt improviseren dan in de twee voorgaande games. We proberen de mechanieken doorheen de reeks toch wat te doen evolueren.”

Iedere Dark Pictures-game speelt zich af binnen een subgenre van horrorverhalen. De eerste was een spookschipthriller, de tweede had te maken met hekserij. Deze game moet eerder doen denken aan claustrofobische grothorrorfilms als The Descent, of actiehorrorfilms als Aliens en Predator. De belangrijkste technische nieuwigheid in House of Ashes, een virtuele camera die over de volledige 360 graden kan worden bestuurd door de speler, haakt daar precies op in. Ook de acteurs – waarvan Ashley Tisdale uit High School Musical de bekendste is – spelen een heel ander soort personages: stoerder, capabel in het gevecht. Maar niettemin belaagd door een gemeenschappelijke vijand die iedereen – Amerikaan en Irakees – tot samenwerken dwingt. “Dat is misschien het mooie aan horror”, zegt McDonald: “het genre noopt personages tot samenwerken.”

De griezels die de soldaten en CIA-agenten uit de game belagen, zijn duizenden jaren oud. Ze houden verband met mythes en volksverhalen uit Akkadië, een Mesopotamisch rijk dat ergens aan het einde van de jaren 2.000 voor Christus bestond. Door een aardbeving komen de protagonisten in een bedolven Akkadische tempel terecht, waar ze het zullen moeten opnemen tegen gedrochten die verband houden met mythologische schepsels van dat volk, zoals de soemerische god Enlil, en Pazuzu, een demon die ook al in horrorfilmklassieker The Exorcist een rol speelde.

“We weten natuurlijk dat Pazuzu een bekend motief is in horrorverhalen”, zegt McDonald. “Onze hele reeks is bedoeld als een hommage aan alles wat met horror te maken heeft, dus vanzelfsprekend delen we doelbewust wat vormelementen met de klassiekers uit het genre. Maar we doen er wel iedere keer ons eigen ding mee.”