Grootste vijand in stijlvolle samoeraigame ‘Trek to Yomi’ is voorlopig de verveling

Er zijn videogames die de visuele stijl van animatiefilms uit de jaren 30 hebben geadopteerd, zoals ‘Cuphead’. Er zijn er die zich hebben laten inspireren door surrealistische schilderijen, zoals ‘Back to Bed’. Nog andere lijken op een interactieve Jazz Age-affiche, zoals ‘Genesis Noir’. Het is altijd verfrissend om een game met zo’n originele stijlkeuze te spelen, en in dat vakje kunnen we ook ‘Trek to Yomi’ parkeren. Voor deze game, die nog dit voorjaar moet verschijnen voor pc en consoles, werd de visuele mosterd gehaald bij Japanse samoeraifilms uit de jaren 50 en 60, met hetzelfde sprankelende zwartwit en een goed gesimuleerde grove korrel op het pellicule.

Het is overduidelijk dat de inspiratie voor de game vooral uit de films van de Japanse grootmeester Akira Kurosawa (1910-1998) kwam, met decors, camera-afstanden en andere vormelelmenten (zoals luid huilende dorpelingen) die recht uit Kurosawa’s klassiekers ‘Rashomon’ (1950), ‘De Zeven Samoerai’ (1954) en ‘Yojimbo’ (1961) lijken te zijn geplukt. Of liever: de zwaardgevechtsscènes in die films, die met een straffe visuele flair in de gameplay zitten.

Onder die aparte stilering is ‘Trek to Yomi’ een 2D-actiegame, waarin lichte en zware hack’n slash-aanvallen de kern van de actie zijn, en de richting waarin je houwt met je katana wordt bepaald met de rechter duimstick. Ook belangrijk zijn de afweer- en pareerbewegingen, die een zeker gevoel voor timing vergen, en een systeem van combinatieaanvallen dat aanzwelt naarmate je verder vordert.

Het is allemaal erg raak gekozen van gamemaker Leonard Menchiari, die enkele jaren geleden al verraste met zijn DOS remaster-game ‘The Eternal Castle’ en zijn revolutiesimulator ‘Riot’. Maar helaas ging het ons, ondanks het luttele uur in ‘Trek to Yomi’ dat de demo ons vergunde, ook snel vervelen. Het spook van de repetitie dook vrij vroeg op, en ook op gebied van het verhaal – twéé keer een dorp dat wordt aangevallen door bandieten – mocht er wat ons betreft al een tandje bij.

Er mocht, met andere woorden, wat meer substantie onder die verbluffende stijl zitten. Mogelijk schuilt er veel meer in het uiteindelijk afgewerkte ‘Trek to Yomi’ dan onze eerste demo ons deed vermoeden. Maar op dat ‘meer’ zaten we ergens halfweg dat eerste uur al zo’n beetje te wachten.