Griezelgame ‘Little Hope’ haalt zijn horror vooral uit filmtechnieken

Toen de Britse studio Supermassive Games in 2019 met zijn Dark Pictures Anthology-reeks begon, vertelden de designers aan ondergetekende dat ze een dertigtal subgenres in horror hadden geïdentificeerd, die ze op termijn allemaal in een game wilden gieten. Man of Medan, de eerste game uit de nieuwe reeks, bracht bijvoorbeeld een spookschipverhaal naar het scherm. En met opvolger Little Hope strepen ze liefst drié genres op hun lijstje af: je krijgt een nieuw gruwelverhaal gepresenteerd over een spookdorp (denk hier bijvoorbeeld aan gameklassieker Silent Hill 2), een doppelgängermysterie waarbij liefst drie personages hetzelfde uiterlijk blijken te hebben, en een stuk hekserijhorror.

Die verhalen worden aan elkaar geregen door een eenvoudige raamvertelling, die begint bij een ongeval met een bus waarmee een stelletje universiteitsstudenten op veldtrip ergens in de staat Massachusetts zijn. Gelukkig geen gewonden of doden, maar dan begint het: de passagiers trekken een veel te stil en veel te donker dorpje in, en vrijwel meteen gaan de spreekwoordelijke poppen aan het dansen. Al snel wordt bijvoorbeeld duidelijk – ook voor de personages zelf – dat er sujets in de bossen rondlopen die wel héél erg op hen lijken. Iets eerder ben je als speler ook getuige geweest van een vreselijk familiedrama waarbij de leden van het noodlottige gezin je òòk al inmiddels bekend voorkomen, en de gebeurtenissen zwenken geregeld weg naar driehonderd jaar eerder, met… yep, alweer! In al die verschillende settings lijkt telkens een personage dat vertolkt wordt door Will Poulter (uit onder meer de film The Revenant) een belangrijke rol te spelen, maar er zijn meer mysteries die moeten worden ontrafeld.

Je krijgt al vanaf het allereerste kwartier (uit een game die vier à vijf uur duurt) behoorlijk scary shit geserveerd in Little Hope. Alleen treft de manier waarop de makers die spanning opdrijven niet altijd doel.

Na Man of Medan, dat zich grotendeels in de vrij benepen omgeving van een schip afspeelde, houden de makers je teugels deze keer wat losser . Dat betekent onder meer dat je min of meer vrij kunt rondlopen in het decor, maar je blijft nogal beperkt in je beweging wanneer het er echt toe doet: je enige betekenisvolle bijdrage aan de gebeurtenissen zit hem in het nemen van beslissingen, gelinkt aan een bepaalde emotie. Die keuzes vormen na verloop van tijd de persoonlijkheid van een personage, maar echte consequenties voor wat je kiest, zijn meestal ver te zoeken.

Op zich snijdt het hout om horrorgames maken met keuzes als belangrijkste spelmechaniek: het merendeel van de vroegtijdige overlijdens in de meeste horrorfilms is te wijten aan belabberde keuzes van de personages. Maar tegelijkertijd laat Little Hope ook de limieten van interactief drama zien, het spellengenre waartoe deze reeks – naast onder meer Heavy Rain en The Walking Dead – behoort. Het blijft fascinerend hoe beslissingen die je zonet puur intuïtief had genomen je later in de game in een lastig parket kunnen brengen, maar na twee games uit de Dark Pictures Anthology rijst stilaan de vraag op of deze nogal vrijblijvende interacties wel interessant genoeg blijven voor een horrorgame. Het is veeleer een soort animatiefilm met interactieve elementen, waarbij de makers je eerder met technieken uit films dan uit videogames de stuipen op het lijf jagen. Wat hen op een aantal momenten prima is gelukt, maar toch.

The Dark Pictures Anthology: Little Hope is uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc.

Bekijk ook: alles over de nieuwe Super Mario-retroconsole van Nintendo

Bekijk ook: wanneer ligt PS5 nu echt in winkel en nog 3 vragen aan onze game-expert

Bekijk ook: zo mooi is ijzige Vikingwereld in Assassin’s Creed Valhalla