In de meeste games kom je vroeg of laat de gevreesde fetch-quest tegen: een opdracht waarbij je een item van punt A naar punt B moet brengen. Lees: een verloren gelopen schaap, een zeldzaam toverdrankje of een ander kostbaar kleinood. Meestal is zo’n quest niet echt een favoriete bezigheid wegens te langdradig en saai. Laat staan dat je een héél spel baseert op het heen en weer brengen van goederen. Maar toch is dat net wat Death Stranding doet. En dat heeft een goede reden.

Als Sam Porter Bridges riskeer je je eigen leven om pakjes te bezorgen in een post-apocalyptische versie van de Verenigde Staten. Het land werd in crisis gestort door een fenomeen dat men ‘Death Stranding’ doopte: een catastrofale gebeurtenis waarbij onze wereld en het hiernamaals verbonden werden.

Van de Verenigde Staten blijven enkel nog afgelegen steden over waar mensen in totale isolatie leven. Enkel koeriers (de zogenoemde ‘porters’) wagen zich buiten de stadsgrenzen, waar ze worden belaagd door spookachtige entiteiten (BT’s, of ‘beached things’) of agressieve rovers (MULE’s). Jawel, in deze wereld zijn koeriers échte helden.

Het grootste deel van het spel ben je dan ook op weg met een lading pakketten: noodhulp voor een afgelegen gemeenschap, maar ook computermateriaal, zeldzame metalen of medische apparatuur. En eerlijk, dat begint al heel snel te vervelen. Tijdens je wandeltochten ben je moederziel alleen. Er zijn geen dieren te bespeuren en zelfs muziek is zeldzaam in het spel, waardoor je het grootste deel van je tijd in stilte doorbrengt. 

Saai? Absoluut. Maar dat is ongetwijfeld geen toeval. Het spel drukt je onmiddellijk met de neus op de feiten: de mensheid mag de apocalyps wel overleefd hebben, van een samenleving is geen sprake meer. Het is ieder voor zich.

Die trektochten zijn overigens niet enkel monotoon, maar ook behoorlijk uitdagend. Als je dacht dat je al je pakjes gewoon in je rugzak kon keilen, dan heb je het mis. Zo is het van belang om elk stukje bagage minutieus te verdelen over Sams lichaam. Draag je te veel op de rug, dan is de kans groot dat je steil achterover slaat wanneer je een heuvel beklimt. 

Wanneer je zwaar geladen bent, moet je dan ook handmatig je evenwicht houden en met de schouderknoppen bijsturen wanneer nodig is. Zo niet, dan gaat Sam als een onelegant drankorgel waggelen tot hij tegen de vlakte smakt. En loop je het gevaar dat je pakjes schade oplopen. Dat soort realisme is bij momenten best frustrerend, aangezien je niet zomaar in een rechte lijn naar je doel kan rennen.

Ondertussen moet je nog uitkijken voor bandieten die je pakjes willen stelen (en je daarbij gerust een kopje kleiner willen maken). Maar de voornaamste vijanden die je tegenkomt zijn de BT’s, de gestrande ‘geesten’ die je klaarblijkelijk naar de onderwereld willen sleuren. Er zijn momenten waarop gevechten met de entiteiten onvermijdelijk zijn, maar eigenlijk is combat maar een heel klein aspect van de gameplay. Het spel moedigt je vooral aan om de vijanden voorbij te sluipen. Daarbij word je bijgestaan door een radarsysteem (de ‘Odradek Terrain Scanner’) en – houd je vast – een baby in iets dat veel weg heeft van een mobiele sarcofaag. 

Zo’n zogenoemde BB begint te huilen wanneer de BT’s in de buurt zijn, waardoor jij weet dat je je beter gedeisd houdt. Komen ze echt dichtbij, dan kan je ze enkel nog vermijden door je adem in te houden en stilletjes verder te sluipen. Kippenvel verzekerd.

Ook typerend voor Death Stranding: het melancholische, creepy sfeertje dat als een mist over het hele spel hangt. Op enkele kleurrijke personages na, is dit geen spel waar je vrolijk van wordt. Het grootste deel van de wereld lijkt koud, nat en grijs, en meestal sta je er moederziel alleen voor.

Dat verandert wanneer je meer en meer steden bezoekt. Doorheen het spel krijgt Sam de opdracht om die kolonies te verbinden met behulp van een soort mega-internet. In elke regio die je verbindt, wordt het mogelijk om te zien wat andere ‘porters’ hebben achtergelaten: bruggen, touwen, korte boodschappen van aanmoediging of waarschuwingen. Die tekens worden zowel door NPC’s als door andere gamers achtergelaten. 

Je kan overigens ook zelf constructies achterlaten die dan weer bij andere willekeurige gamers zichtbaar worden. Ook kunnen gamers de bouwsels van anderen ‘liken’. Bouw je een brug over een gevaarlijke rivier, dan zal je beloond worden met een lading aan duimpjes van onbekenden. 

Het is het ultieme contrast met de lange, eenzame trektochten. Na zo lang in complete isolatie te hebben vertoefd, voelt elk klein teken van leven als een beloning aan. We zouden liegen als we zouden zeggen dat we ons niet veel te lang hebben geamuseerd met het neerplanten van bordjes en andere flauwekul. Ja, de wereld van Death Stranding is groot en koud en grijs, maar je bent er tenminste niet écht alleen. 

We houden dan ook een dubbel gevoel over aan Death Stranding. Enerzijds zijn de missies eentonig en bij momenten frustrerend. Na acht uur lang strompelen over oneindige grasvlaktes hadden we het wel even gehad. Maar je zou kunnen zeggen dat dat ook bijdraagt aan wat Death Stranding wil bereiken: de saaiheid is deel van de gameplay en maakt het contrast met de andere momenten des te groter. Elke overwinning was extra bevredigend omdat we er echt voor hadden gewerkt. En zo hebben we bijvoorbeeld des te meer genoten van de sfeer, de ‘larger than life’-plot en het hele sociale duimpjessysteem.

Bovenal is Death Stranding uniek. Bedenker Hideo Kojima - bekend van de Metal Gear-reeks - maakte zich sterk dat het spel een nieuw genre zou inluiden, en dat is volgens ons niet gelogen. Als het anno 2019 soms lijkt alsof er enkel sequels uitkomen, laat dit dan het bewijs zijn dat dat niet het geval is.

Conclusie? Death Stranding is allesbehalve een ‘walk in the park’, maar wel een unieke ervaring. Het is één van de zeldzame spellen die je moet gespeeld hebben om het te begrijpen. Ongetwijfeld eentje waar we het over tien jaar nog over zullen hebben.