GAMEREVIEW. ‘Super Meat Boy Forever’ is eerder een remake dan een sequel

Twee dagen voor Kerstmis 2020 kwam Super Meat Boy Forever op de markt, een game waarop fans van de springgrage vleeshomp liefst tien jaar lang hadden zitten wachten. De allersnelste reviews waren er niet mals voor: de Amerikaanse ontwikkelaar Team Meat had enorm zitten sleutelen aan de formule van het ding, en dat pakte niet bij iedere recensent. Over die inderdaad aanzienlijke veranderingen hebben we het zo dadelijk nog. Maar voor ons is de analyse erg simpel: lijkt het op, en speelt het zoals, een Super Meat Boy-game? Ja! En hebben we er pret mee gehad? JA!

In 2010 was Super Meat Boy een van de lievelingetjes in de toen nog maar net in tweede versnelling komende indie-beweging in de videogame-industrie. Het was een 2D-platformgame in aandoenlijke pixelgraphics, maar met een hardcore moeilijkheidsgraad, waarin je het levende brokje vlees uit de titel moest behoeden voor decorstukken die je vooral in het slachthuis zou verwachten: vervaarlijk ronkende vleessnijmachines, machines waartussen je geplet kon geraken, enzovoort. Het was frustrerend maar plezierig, en schaarde dankzij zijn bijna moleculair verzorgde besturing en springmechanieken een voor eeuwig trouw hardcorepubliek bij elkaar. De precisie van iedere sprong die je maakte was enorm belangrijk, maar je had wel de vrijheid om jezelf naar behoren te positioneren en je sprong goed te timen. De levels waren ook allemaal een afgesloten geheel, zodat je stapsgewijs vooruit ging - je maakte dus een bevredigende progressie door, ook al werd het bij momenten schrikbarend moeilijk.

Ook sequel Super Meat Boy Forever heeft zevenduizend afgesloten levels, verdeeld over verschillende werelden, maar je bent fundamenteel beperkt in je vrijheid: het is een zogeheten autorunner, waarin je figuurtje ook zonder je tussenkomst altijd vooruit gaat, en je je veel meer moet toeleggen op timing.

Dat lijkt misschien een minieme aanpassing, maar de criticasters hebben au fond gelijk: het maakt van Super Meat Boy Forever een fundamenteel verschillende game. Ook al visueel: de pixelgraphics werden vervangen door een handgetekende stijl. Maar in die laatste werden wel de vormelementen van het originele spel behouden, en om de radicale zwenking in de gameplay goed te maken bouwde Team Meat er wel een heel genereus checkpointsysteem in. En werd de precisie van de sprongetjes die nodig zijn om de obstakels te ronden nog wat aangescherpt.

Zelfde vaart, zelfde precisie, zelfde looks: Super Meat Boy Forever is in al zijn vezels een Super Meat Boy-game. Eerder een remake dan een sequel, misschien. Maar dan wel een die makkelijk naast het origineel kan staan.