Eén van de reeksen waarvan gestaag opgepoetste versies verschijnen, is die van de Mana-games. Er was al de remake van Secret of Mana, eentje van Trials of Mana, de gebundelde Mana Collection, en nu is het de beurt aan Legend of Mana, het eerste spel in de reeks dat werd uitgebracht voor de PlayStation en nu zelfs voor het eerst verkrijgbaar is in Europa.

Legend of Mana was altijd al een beetje het buitenbeentje in de reeks. Enerzijds bevat het spel alle elementen die meteen duidelijk maken dat dit een Mana-game is: de gevechten zijn in realtime, met allerhande combo’s en wapencombinaties, je kan een monster trainen als huisdier/teamgenoot, er is een craftingsysteem en uiteraard kan je met twee spelers aan de slag. Maar hoewel de stijl dus onmiddellijk herkenbaar is, volgt dit deel een heel andere, en meer dan 20 jaar later nog steeds vrij unieke, structuur. In tegenstelling tot de gangbare lineaire RPG’s, werpt Legend je als speler immers in een wereld die je helemaal zelf moet opbouwen aan de hand van de verschillende magische voorwerpen die je tijdens het spelen vindt. 

Zoals het de Mana-games betaamt, draait de plot ook deze keer weer rond de Mana-boom, dat fabelachtige stukje flora dat altijd wel iets aan de hand lijkt te hebben. Door de veel meer open opbouw van de gameplay is het eigenlijke verhaal ook minder aanwezig dan in de vorige delen, maar maak je als speler als het ware zelf je eigen verhaallijnen.

Er is weliswaar een overkoepelend plot en geen tekort aan (side)quests, maar de kritiek dat het verhaal nogal dunnetjes uitvalt, is vandaag nog even geldig als in 1999. Waar destijds wel niks dan lof voor was, waren de graphics en de soundtrack van Yoko Shimomura, die later onder andere klassiekers als Kingdom Hearts en Xenoblade Chronicles van muziek zou voorzien. Beide zijn in deze nieuwe versie nog steeds een plezier om naar te kijken en luisteren. De handgetekende wereld barst van de kleuren en details die er nog meer dan vroeger voor zorgen dat het lijkt alsof je in een tekenfilm ronddwaalt. Naast de originele soundtrack kan je bovendien ook kiezen voor door Shimomura zelf opnieuw georkestreerde variaties.

Naast de grafische en muzikale oppoetsbeurt bevat deze remaster nog enkele extraatjes in de vorm van een minigame die vroeger enkel in de Japanse versie te spelen was: de zeer welgekomen mogelijkheid om eender waar op te slaan in plaats van op vaste punten en een modus waarin je geen enkele vijand zal tegenkomen behalve de eindbazen. Die laatste twee zijn duidelijk toegevoegd om het spel wat toegankelijker te maken voor een nieuw publiek en dat is een goede zaak. Want ‘Legend of Mana’ is, geheel in de traditie van RPG’s uit de jaren 90, niet het soort spel dat je hand vasthoudt. Er zijn enkele tutorials aanwezig die je de basale zaken uitleggen, maar voor het ontdekken van de complexere concepten ben je volledig op jezelf aangewezen.

Legend of Mana is dus geen game voor iedereen. Het vereist een zekere mate van geduld, zin voor experimenteren en de juiste verwachtingen van de speler. Maar door de unieke gameplay, schitterende soundtrack en prachtig opgeblonken 2D-graphics is dit de ultieme versie van deze opmerkelijke RPG. Een rollenspel dat misschien niet zo’n grote bekendheid geniet als andere titels uit de reeks, maar zeker de moeite waard is voor wie is opgegroeid met de klassiekers van Square Enix of wie door de recente golf aan heruitgaves geboeid is geraakt door de gloriedagen van het genre.