GAMEREVIEW. ‘Hitman III’ is een triomfantelijk sluitstuk voor een iconische gamereeks

Agent 47 wandelt weg. De gewapende bewakers laten hem rustig zijn gang gaan, want hij is – of tenminste: lijkt op - een van hen. Een deel van zijn vluchtplan bestond uit het uitschakelen van een van de gewapende surveillanten in een regenhesje die het domein van het landhuis in het Britse Dartmoor overzien. Hij wandelt rustig het landgoed af, verbergt zich vervolgens in de struiken waar hij het corduroy pak weer aantrekt waarmee hij zijn missie had aangevat, kruipt op zijn eveneens in de vegetatie weggeborgen Triumph-motor, en stuift weg.

Binnen ligt, voorlopig zonder dat iemand het doorheeft, een lijk. De eigenares van het immense Thornbridge Manor ligt dood op haar bureau, met de afgebroken hoorn van een eenhoorn-ornament in haar achterhoofd geplant, zonder dat zelfs de bewakers op haar balkon al iets hebben opgemerkt. Geen getuigen, geen gillend alarm, geen opschudding: een clean kill.

Hitman III is vandaag uit, en de verschillen met de twee eerdere afleveringen uit de ‘soft reboot’-trilogie van de iconische gamereeks zijn verwaarloosbaar. Eigenlijk is het eerder een uitbreiding dan een nieuwe game, met vijf nieuwe decors en wat extra features en moordopportuniteiten – ook voor de twee voorgaande titels in de World of Assassination-trilogie overigens, die gewoon mee in de menustructuur van Hitman III komen als je ze hebt gekocht.

De grote ster zijn opnieuw de uitstekend gekozen en ontworpen locaties waar je, als de bekende kale killer met de streepjescodetattoo op zijn achterhoofd, in alle stilte je moorddadige business moet uitvoeren. De mindere, zoals een infiltratie in een schimmig medisch lab en een technologiebedrijf in de Chinese stad Chonquing en een te lange en te lineaire eindsequentie in de Karpaten, zijn ouderwetse infiltreer-een-bolwerkmissies. De betere - waaronder de zonet aangehaalde level in Dartmoor, de bovenste echelons van een Burj Khalifa-achtig gebouw in Dubai en een villa in het Argentijnse Mendoza – zijn meticuleus uitgetekende theaterstukken met een massale figurantencast, waarin je dichter en dichter bij je doelwit geraakt door de sociale verhoudingen die er gelden in je voordeel te gebruiken, en de juiste mensen naar de juiste plaats te lokken. Het is een formule die geen introductie meer behoeft, en die door Hitman III eerder nog wat wordt geperfectioneerd dan vernieuwd.

De beste level in ’t pakket zit halfweg, wanneer je in een tot technoclub omgetoverd fabriekspand in Duitsland terechtkomt, en je daar tussen de uitzinnig ravende jongelui op zoek moet naar vijf doelwitten om in alle stilte van kant te maken. De zeer waarachtige weergave van een echte danstempel in deze pièce de résistance herinnert je nog eens aan hoe verdomd sfeervol en ingenieus de betere levels in deze hele trilogie zijn opgebouwd. De designers  hebben bijvoorbeeld heel goed hun huiswerk gedaan wat de muziek betreft: er wordt een waarachtige, hard-hitting technoset gedraaid door de fictieve dj, het volk gedraagt en beweegt zich in een levensechte, licht uitgelaten roesconditie, en er is zelfs een verdachte wachtrij aan de toiletten.

Opnieuw bestaat Hitman III uit ‘maar’ vijf van die levels, die je met een beetje haast op tien uur tijd hebt doorgespeeld, maar bijna niemand is natuurlijk van de eerste keer tevreden over hoe hij een Hitman-missie heeft uitgevoerd: er is altijd nèt die ene getuige te veel geweest, dat ene klunzige moment waarop je de klok zou willen terugdraaien. Bovendien kun je bij een volgende sessie ook een compleet ander pad naar de halsslagader van je doelwitten bewandelen. Hitman III zet gelukkig opnieuw zwaar in op de herspeelbaarheid van zijn levels. Onder meer door je na het volbrengen van je opdracht alle gemiste opportuniteiten te laten zien in een soort checklist, waaraan bovendien bij iedere aangewende mogelijkheid ervaringspunten gekoppeld zijn.

Door die levels een paar keer opnieuw te spelen, hou je als fan het onafwendbare nog even op afstand, want na Hitman III zullen we Agent 47 mogelijk nooit meer terugzien. De Deense studio IO Interactive zet met deze game niet alleen een punt achter de World of Assassination-trilogie, maar achter de volledige reeks van acht games. Een toekomstig vervolg of een reboot is op zich natuurlijk altijd nog mogelijk, maar er is geen nieuwe game in productie, en er zit geen designteam op een opvolger te broeden, onderstreepten ze bij IO.

Wat er verder met Agent 47 gebeurt, na de louterende gebeurtenissen aan het einde van deze game, moet je dus zelf verzinnen. Ondergetekende ziet hem een leven van stille compulsie leiden, zoals het personage van George Clooney in de film The American (2010) of dat van Alain Delon in Le Samouraï (1967). Maar je kunt je evengoed voorstellen dat hij gewoon een vrouw en kinderen krijgt. In ieder geval: Hitman III is een waardig eresaluut voor de twintig jaar waarin hij goorlappen uit de wapenhandel, het internationale terrorisme en de haute finance heeft omgelegd. Dat verdient op zijn minst een geheven glas whisky terwijl de eindaftiteling van de game loopt.

Hitman III is uit voor PlayStation 4 en 5, Xbox en pc.

Lees ook:  ‘Hitman’ is een geïnverteerd moordmysterie

Lees ook: Zesde ‘Hitman’-game keer terug naar basis

Lees ook: ‘Hitman: Absolution’: Hoeveel moorden pleeg je om één meisje te redden?