GAMEREVIEW. ‘Hitchhiker: A Mystery Game’ brengt je al liftend door de schemerzone

De meeste van de zo dadelijk genoemde titels waren wellicht al in productie voordat de wereld zijn voordeur sloot voor Covid-19, dus het is hoogstwaarschijnlijk een stom toeval, maar toch: net wanneer we steeds nadrukkelijker uitkijken naar dat beloofde ‘perspectief’, wordt er een hele rist aan videogames aangekondigd waarin een roadtrip naar verre oorden centraal staat. We hebben wat dat betreft nog pas geannonceerde titels als Road 96, Open Roads en Season tegoed, maar de eerste uit wat een lang rijtje belooft te worden is al uit: Hitchhiker, een game waarin je als passagier meereist door letterlijk schilderachtige Amerikaanse decors. Maar de eindbestemming wordt allerminst wat je er op het eerste gezicht van had verwacht.

Eerst even wat over die ‘schilderachtigheid’. Hitchhiker: A Mystery Game brengt je door vijf verschillende omgevingen, die volgens de Amerikaanse makers van de game rechtstreeks werden beïnvloed door werken van schilders als Maynard Dixon en René Magritte. Bovendien zijn er een aantal cutscenes in nog andere visuele stijlen, zoals die van boekillustraties uit de negentiende eeuw. Het helpt allemaal om snel een unheimlich sfeertje op te roepen, waarin het mysterieuze verhaal van de game – ook hier een mix van goede voorbeelden, met onder meer de films van David Lynch – goed tot zijn recht komt.

Hitchhiker is een heel statische game, nauwelijks meer dan een bewegend zoekplaatje, waarin de kracht in andere componenten schuilt. In de dialogen tussen je hoofdpersonage en de vijf chauffeurs bijvoorbeeld, die de belangrijkste opsteker van deze game zijn.

We beginnen er zelfs niet aan om het verhaal van Hitchhiker uit de doeken te doen. Dat bestaat ook uit een reeks van kleine ontdekkingen, die quasi meteen na aanvang beginnen, en die de wereld van de game met gestaag toenemende snelheid surreëler maken. Bij momenten wordt de bevreemding met zo’n royale scheppen geserveerd dat het nogal geforceerd overkomt, en dat laatste geldt eigenlijk zo’n beetje voor alle aspecten van de game: visueel is het een potpourri van invloeden waarin nauwelijks een artistieke lijn te bespeuren valt, en de schrale decors gaan snel vervelen.

De game schiet, kort samengevat, prima in eerste en tweede, om vervolgens gezapig voort te denderen. Het is een bekwaam gemaakt, fascinerend tussendoortje, maar de twee tot drie uur die hij in beslag neemt is meer dan lang genoeg voor wat je erin opgelepeld krijgt.

Hitchhiker verscheen voor PlayStation, Xbox, Nintendo Switch, pc en Apple Arcade.