GAMEREVIEW. ‘Encodya’ is even charmant als de ‘point-and-click’-klassiekers, maar minder schrander

Encodya is een game met een negenjarige in de hoofdrol, maar de wereld waarin Tina en haar robotvoogd Sam leven, is verre van kindvriendelijk. De straten van New Berlin worden, anno 2062, bevolkt door cyberspacejunkies, wier brein vermangeld is geraakt door het tot een godsgruwelijk digitaal Limbo verworden internet. Er zijn, de afgelopen veertig jaar, blijkbaar grote innovaties geweest op gebied van robotica, AI en vliegende auto’s, maar een goed functionerende samenleving lijkt tegelijkertijd op een verre dagdroom uit het verleden. De Brandenburger Tor staat nog recht, maar werd inmiddels opgeslokt in een benepen kluwen van futuristische torengebouwen, met tegen hun gevels schreeuwerig neon en op hun gelijkvloers groezelige bars, gore eettentjes en verlaten hotels en winkels.

En toch weet de toekomstige wereld van Encodya je vanaf de eerste minuut te betoveren. Ook al heb je dit soort decors al veel, veel vaker gezien, onder meer in films als Blade Runner en The Fifth Element. Maar New Berlin is nog maar minder dan de helft van het avontuur: waar je echt naartoe wilt, en waar de bulk van de game zich afspeelt, is in de mythische virtuele wereld Encodya, waar niet alleen de geheimen van Tina’s afkomst uit de doeken worden gedaan, maar ook potentieel de redding van de hopeloos zwalpende mensheid ligt.

Encodya doet erg zijn best om een technoparabel te zijn, een game die ons iets wilt vertellen over onze verknochtheid aan onze persoonlijke technologie, en slaagt er op zeldzame momenten in om ons effectief eens goed te doen nadenken. Maar het merendeel van de tijd schermt de game met ideeën die we allang kennen, en blijft het bij oppervlakkige grollen en verwijzingen. Zoals die eigenaar van de elektronicashop die verdacht veel op Microsoft-oprichter Bill Gates lijkt, of de opnieuw op klassieke floppydiskettes werkende technologie: het is allemaal even geinig als nietszeggend.

Encodya is ook, in tot in zijn miniemste details, een point-and-click-adventure. Voor wie na pakweg 1997 is geboren: dat is een vandaag goeddeels vergeten videogamegenre waarin je je hoofdpersonage met de muis op pad moet sturen op het scherm, en objecten moet aanklikken in het decor én in de inventaris (meestal, zoals hier, aangegeven door een rugzakje) van je protagonist. Door het vinden van de juiste voorwerpen, en die ook met elkaar in verbinding te brengen, los je vervolgens logische puzzels op die je verder brengen in het verhaal.

Al wie iets meer kilometers op de teller heeft, herinnert zich ongetwijfeld nog wel adventureklassiekers als Maniac Mansion, The Secret of Monkey Island en Full Throttle. Encodya is een game die de klassieke vibe van precies die titels probeert te vatten, maar hij slaagt daar slechts ten dele in. Hij brengt wel de charme van die games naar moderne computerschermen, maar de puzzels laten vreselijk te wensen over: ze zijn ofwel extreem oppervlakkig, ofwel enorm vergezocht, en blijven ver uit de buurt van het legendarische vernuft dat de makers van die classics in hun puzzels wisten te steken.

Voeg daarbij Encodya’s teleurstellende climax, waarin geen van de intrigerende ideeën over technologie die de game in het begin voor je voeten werpt echt ergens naartoe blijken te zijn gegaan, en je krijgt een game die niet verder geraakt dan een verdienstelijke – maar dus ook wel oprechte - hommage aan die klassieke adventuretitels.

Encodya is uit op pc.