GAMEREVIEW. ‘Destruction AllStars’ is pretentieloze tussendoorsnack met grote toekomstplannen

De opzet is eenvoudig: zestien spelers worden in een arena gedropt, kiezen daar een auto en trachten elkaar daarmee vervolgens total loss te rijden. Overkomt jou dat, dan volgt geen game-over of respawn, maar word je uit je wrak geslingerd en ga je te voet en met de nodige bumperontwijkende parkourmoves op zoek naar een nieuw wegwerpvehikel. Je doet dat allemaal als een van de zestien verschillende kleurrijke personages die door goed te presteren tijdens de match af en toe tijdelijk beroep kunnen doen hun unieke vaardigheid en voertuig. Denk daarbij aan tijdelijke onzichtbaarheid, een wagen die mijnen legt of een vuurspoor, een beschermend krachtschild, … .

Op zich is dit een moderne versie van Destruction Derby, maar omdat weinigen zich die klassieker uit 1995 nog écht herinneren, doet de focus op car combat kenners ook naar Twisted Metal wijzen. Toch doet Destruction AllStars vooral zijn eigen ding, en zoals zo vaak kom je daar pas achter wanneer je de game speelt. Of liever: wanneer je pakweg twee à drie uur op de teller hebt staan. Rond die tijd ruimt het aanvankelijke gevoel van chaos en willekeur steeds meer plaats in voor meer controle en zelfs voor tactieken die je een betere plek op het scorebord opleveren. Je hebt dan ook een beter inzicht over welk van de drie wagentypen je het beste ligt en hoe je die unieke eigenschappen van je personage en zijn of haar voertuig zo snel mogelijk weer activatieklaar maakt.

De grootste kracht van Destruction AllStars zit in de manier waarop het je binnen luttele seconden na het startschot de actie insmijt en het tempo aanhoudt tot het eindsignaal klinkt. Haast elk spelmechanisme is rond die instant- en continue drive opgebouwd. Het is nooit lang zoeken naar een volgende wagen. Kantelende platformen boven de arena dwingen spelers te voet om in beweging te blijven. Een wedstrijd duurt zelden langer dan 5 minuten. Dat houdt de druk erop om je achterstand op te halen of voorsprong te verdedigen, of je nu een ieder-voor-zich-match of een teamwedsrijd speelt. Het gaat vooruit en dat maakt Destruction AllStars zo’n game die zich perfect leent als een tussendoorsnack, maar je tegelijk vaak veel langer dan gepland aan het spelen zal houden. Immers, het argument van ‘nog één laatste match’ is extra verleidelijk wanneer zo’n match zo kort duurt.

Destruction AllStars rijdt niet helemaal een foutloos parcours. De impact van de unieke personages en hun voertuigen op de wedstrijd voelt iets te te beperkt aan. Niet iedereen zal gewonnen zijn voor het Fortnite-stijltje, maar dat weegt zwaarder door op de personages dan op de aangenaam spectaculaire gameplay. Wel terecht is de kritiek dat deze game exclusief voor PS5 verschijnt en niet in een – eventueel grafisch iets teruggeschroefde – versie voor de PS4. Heb je echter een PS5 en een PlayStation + abonnement, dan kan je de game nog tot 5 april gratis downloaden. Beloofde toekomstige uitbreidingen, zoals nieuwe arena’s, spelmodi, etc. kosten je ook niets. Het enige dat achter een betaalmuur zit, zijn cosmetische items en singleplayeruitdagingen.

De toegankelijkheid, het instantspektakel van startschot tot eindsignaal en de belofte om de game maandenlang regelmatig van nieuwe inhoud te voorzien, maken van Destruction AllStars een pretentieloos maar absoluut vermakelijk competitief feestje. Geen hoogstaand gamemonument en momenteel nog niet perfect, maar met hoge guilty pleasure—factor en interessant groeipotentieel. Die (tijdelijk) gratis instap- en uitcheckoptie doet natuurlijk ook geen kwaad.