Gamedialogen waren nog nooit zo spannend als in ‘Vampire: The Masquerade – Swansong’

Galeb Bazory is een oude ziel in het lichaam van een jonge veertiger. Maar ook dat laatste sjokt al een jaar of driehonderd op onze aardkloot rond: hij is een vampier, in trouwe dienst van de Camarilla, een wereldwijde samenzwering van bloedzuigers die vanuit de schaduwen, dankzij de slimme uitvoering van soft power, de beschaving der stervelingen aanstuurt. Dat weten de aanwezigen op het appartement van Jason Moore echter niet: Bazory is namelijk ook FBI-agent, en dient in die hoedanigheid de belangen van de prins der lokale Camarilla in Boston. En Jason Moore, aan wie al dan niet het onthoofde lijk toebehoort dat werd ontdekt aan de inkomhal van dat appartement, werkte als de boekhouder van de groepering.

Tijdens een demo van ‘Vampire: The Masquerade – Swansong’ exploreren we alle hoeken van dat appartement, op zoek naar aanwijzingen. We doorspeuren kasten, boeken, smartphones, we openen safes. Het typische idioom van een adventuregame. Maar er is meer: onder die onderzoeksgameplay zitten ook roleplaying-game-mechanieken verschanst. Je beschikt over een gebruikelijke skilltree waarin je vaardigheden in het onderzoek kunnen worden aangescherpt, en voor acutere interventies heb je twee balkjes om te vullen: je Willpower-balk gaat over je menselijke vaardigheden, je Hunger-staaf regelt je vampirische vermogens.

Die twee helften van je persoonlijkheid leveren je ook verschillende voordelen op in je onderzoek. Met je Willpower word je bijvoorbeeld slinkser in de conversaties, zoals de ondervraging van getuigen. En door je Hunger-balk te vullen kun je zelfs doordringen tot de ziel van het personage in kwestie. Die laatste balk vul je aan door het bloed van arme drommels op te zuigen, zoals flikken in uniform die eveneens op de afstapping rondlopen. Die hoef je niet te doden: als je niet té veel van hun bloed opzuigt, blijven ze tijdelijk bewusteloos, zonder zich naderhand te herinneren wat er is gebeurd.

Pas wanneer die balkjes goed gevuld zijn, ben je in staat om de taaiere ‘dialoogduels’ aan te gaan. Zoals met een soortgenoot die onverhoeds in het verhaal opduikt. Die woordenstrijd moet je echt op je scherpst voeren: iedere verkeerd uitgesproken zin kan het verlies van de conversatie – en dus cruciale informatie voor je verdere onderzoek - betekenen. “Die conversatieduels zijn een manier om wat spanning in deze momenten te brengen”, zegt Eliott Hipeau, Lead Quest Designer bij ontwikkelstudio Big Bad Wolf in Bordeaux. “Wanneer je met iemand praat in de game, heb je niet altijd het gevoel dat je de beste moet zijn. Maar bij dit soort conversaties wel. Je weet heel goed welke informatie je eruit wilt halen, maar het personage dat voor je staat wilt je die niet geven.”

Zogeheten ‘dialog trees’ (‘dialoogbomen’, want de antwoorden vertakken zich verder en verder van elkaar) zijn al decennia een ding in videogames, en ze worden steeds complexer. Meet en meer games draaien ook specifiek daarrond, zoals de videogamedrama’s van Quantic Dream (zie ‘Heavy Rain’, ‘Beyond: Two Souls’ of ‘Detroit: Become Human’) of ‘The Council’, Big Bad Wolfs ondergewaardeerde vorige game.

In sommige games, zoals de ‘Fallout’- of ‘Mass Effect’-reeksen, zijn die conversaties al in zekere mate gelinkt aan de achterliggende roleplayingmechanieken: pas wanneer bijvoorbeeld het intelligentieniveau van je personage boven een bepaalde waarde komt, wordt een extra dialoogoptie beschikbaar. Maar we speelden het nog nooit zo spannend als in onze demo van ‘Vampire: The Masquerade – Swansong’, en dat is volgens Hipeau nog maar het begin van een remonte in verhalende games die hij ziet opdoemen in de toekomst. “We zien een echte push, denk ik, in verhalende games, en vooral in de manier waarop ze worden verteld”, zegt Hipeau. “Het wordt een fascinerende tijd voor dat soort games.”

Ook terug van weggeweest: de ‘Vampire: The Masquerade’-reeks. Die begon als een bordkartonnen rollenspel in 1991, maar al sinds het jaar 2000 – met ‘Vampire: The Masquerade – Redemption’, zijn er ook videogames uit deze reeks. Na opvolger ‘Vampire: The Masquerade: Bloodlines’ bleef het stil op dat vlak, maar in zijn kartonnen vorm hield het succes van de franchise, over de eeuwigdurende strijd om de ‘maskerade’ der vampieren vol te houden, wel verder aan: volgens uitgever White Wolf Publishing zijn er momenteel 30 miljoen ‘Vampire: The Masquerade’-spelers op de wereld.

En ook de videogames komen terug. Naast ‘Swansong’ is er, bij het Zweedse label Parado Interactive, ook een ‘Bloodlines 2’ in ontwikkeling. “We blijven bij de omzetting van naar een videogame natuurlijk erg trouw aan de spelregels van de pen-and-paper-rpg’s”, zegt Hipeau. “Maar het is wel interessant dat wij, als gamemakers, keuzes moeten maken. Wanneer je een rollenspel speelt op een tafel, heeft de dungeonmaster bij iedere worp van de teerling, of bij iedere beslissing van de spelers, wat vrijheid om te zeggen: ‘Oké, zo is ’t goed’. Maar wij, als gamemaker, moeten consequente beslissingen nemen die voor iedere speler werken.”

Nog even terug naar dat appartement in Boston. Na anderhalf uur spelen hebben we alle clous. We hebben een safe geopend. Een hoofd gevonden. En naar het einde toe, helaas, ook onze positie als FBI-agent opgegeven, wat resulteert in een epische vlucht uit het pand. Maar daarmee is het verhaal van ‘Swansong’ natuurlijk nog niet ten einde. Galeb is ook maar één van drie hoofdpersonages die ten tonele verschijnen in de game: op 19 mei zullen spelers ook kennismaken met Emem, die over verleidingskrachten beschikt, en Leysha, die met speciale bloedmengsels in de weer is.

“De drie verschillende vampieren zijn ook in heel verschillende dingen goed”, zegt Hipeau. “Dat betekent ook dat ze allemaal eigen dialoogopties hebben, en eigen manieren om met andere personages om te gaan of de omgeving te verkennen. “