‘Game & Watch’-editie van ‘Zelda’ is meer dan ooit een gimmickproduct

Veertig jaar geleden waren ‘Nintendo’s Game & Watch’-zakconsoles een hit op speelpleinen over de hele wereld. Het waren dingen ter grootte van een piepkleine zakrekenmachine, maar dan met een scherm in het midden en besturingsknoppen aan weerskanten daarvan. Ze waren bijna beledigend simpel: in debuutgame ‘Ball’ uit 1980, bijvoorbeeld, bestuurde de speler een jongleur die twee balletjes in de lucht moest houden. Ook waren ze een hel om te besturen door de piepkleine knoppen. Maar niettemin werden ze een commercieel succes: tussen 1980 en 1991, wanneer met ‘Mario the Juggler’ de allerlaatste van negenenvijftig Game & Watch-games verscheen, had Nintendo meer dan 43 miljoen van die dingetjes verkocht, vooral aan (ouders van) lagere scholieren. Die maakten via de miniconsoles alvast kennis met Donkey Kong en de Mario-broers, totemfiguren die tot vandaag nog het speelse imago van het gamebedrijf blijven uitdragen.

Die aandoenlijke simpliciteit is volledig weg bij de nieuwe Game & Watch-modellen die Nintendo eind vorig jaar op de markt begon te brengen. Om de vijfendertigste verjaardag van hun totemfiguur Mario te vieren kwam er toen een minispelcomputertje met de twee eerste ‘Super Mario Bros.’-games uit, plus een nieuwe versie van het zonet genoemde ‘Ball’. Het was een toffe gimmick om die games in kleur op zo’n miniconsole te spelen: de originele Game & Watches waren namelijk doodeenvoudige spelletjes met het lcd-scherm van een rekenmachine. Spotgoedkoop spelcomputertjes maken met componenten die al verkrijgbaar waren voor rekenmachines paste namelijk in de maakfilosofie van Nintendo.

Alleen: het duurt een uur of vijf voordat je ‘Super Mario Bros.’ hebt doorgespeeld, en dat trek je gewoon niet op zo’n minischermpje, met een knoppenopstelling die niet erop gemaakt is om zo lang aan één stuk door te spelen. Zeker de moeilijkere laatste levels, die heel wat timing en behendigheid vroegen, waren daardoor bijna onmogelijk om te ronden.

Dat probleem stelt zich nu dus ook met ‘The Legend of Zelda: Game & Watch’, een nieuwe collectie oude games die in zakcomputervorm verscheen. Deze keer balde Nintendo ‘The Legend of Zelda’ (1986), de originele game voor de NES-huiskamerconsole, samen met opvolger ‘Zelda II: The Adventures of Link’ (1988) en ‘The Legend of Zelda: Link’s Awakening’ (1993, deze keer voor de Game Boy-zakspelconsole) in één nostalgische Game & Watch. Opnieuw komen games die origineel bestemd waren voor een tv-scherm (goed, op die derde na dan) op een minischermpje. Maar deze keer is dat erger, want dat scherm moet veel meer informatie prijsgeven dan de platformactie van Super Mario Bros. vorig jaar, en de ervaring duurt langer. Een gemiddelde Zelda-game uit de oude doos duurde toch al 10 tot 15 uur om door te spelen, wat je zeker niet gaat doen op het niet meteen optimale scherm en met de daar niet op voorziene knoppenopzet.

De originele Game & Watches waren stuk voor stuk doodeenvoudige, repetitieve game-ervaringen. Met een eenduidigheid die ze vandaag niet meer verkocht krijgen aan gamers. Dus jazeker, er zit min of meer voor de grap ook een aangepast versie van ‘Vermin’ in het pakket, een spelletje uit 1980 waarin je ongedierte plat slaat door gewoon op de juiste plaats te zijn – zonder dus een actieknop of iets dergelijks. Dat komt dus wel in de buurt van het origineel, met als enige verschil dat de naamloze hoofdfiguur uit de oude game werd vervangen door Link uit de Zelda-games. Maar daarvoor alleen ga je dus ook weer geen 60 euro uitgeven. De eindafrekening is dus dezelfde als vorig jaar: koop ‘m als gimmick, niet als game.