Game ‘Dorfromantik’ maakt ruimtelijke ordening plezierig

Een citybuilder waarin je niet naar een groeiende, bruisende metropool toe werkt, maar een lieflijk, uitdijend landschap met dorpskernen voor je uit helpt draperen: dat is het hele idee van ‘Dorfromantik’ (letterlijk vertaald: ‘dorpsromantiek’). De game van de vierkoppige Berlijnse studio Toukana Interactive, die vorig jaar vanuit een studentenproject in early access ging en vandaag zijn volle release krijgt, is eerder een masterclass in ruimtelijke ordening.

Dit klinkt misschien vreemd in een artikel op een nieuwssite gelieerd aan een krant die op liberale beginselen is gestoeld, maar ik ben blij dat je voortgang in deze bouwgame voor de verandering eens niét wordt gedefinieerd door je economische succes. In de meeste citybuilders – van pionier ‘SimCity’ tot moderne rijkenbouwers als ‘Anno’ en ‘Cities: Skylines’ – is de economie van je polis minstens een van de belangrijkste pijlers van de gameplay. Niet dus in ‘Dorfromantik’: in plaats van die economische sturm und drang krijg je hier een game die eigenlijk vooral een puzzelspel is in plaats van een managementgame. En waarin de charme van het dorpslandschap centraal staat.

Je plakt het soort vijfhoeken tegen elkaar die je al kent uit videogames als ‘Civilization’ of een bordspel als ‘Catan’, en die bevatten verschillende landschapselementen: dorpskernen, bossen, velden, waterwegen, enzovoort. Zo krijg je een welbepaald aantal willekeurige tegels aangereikt, waarmee je tot een beperkt landschap komt. Sommige van die tegels leggen je een welbepaald aantal landschapselementen – huizen, bomen, velden, enzovoort – op, en dat haal je alleen door meerdere tegels met dezelfde elementen erop naast elkaar te leggen. Haal je het quotum, dan krijg je meer nieuwe tegels. Het opzet is dus al snel duidelijk: hoe beter je je landschap groepeert in zones, hoe langer het spel blijft duren.

Uiteindelijk loopt je level toch af, maar vanaf dat punt is het nog niet gedaan met het spel. Je kunt een nieuwe level beginnen, want alleen op die manier speel je nieuwe soorten tegels vrij. Maar je kunt ook gewoon doorgaan waar je bent beland met je landschap, en verder gaan in de ‘Creative Mode’. Die laat je toe om zonder al te veel frictie je landschap verder uit te laten dijen. Er blijven beperkingen in het spel: de tegels die komen heb je nog steeds niet te kiezen, en zeker wanneer er waterwegen of stukken spoorinfrastructuur op de tegel liggen blijft het wat puzzelen: vaak wordt het dan eventjes onmogelijk om naburige ruimtes te gebruiken tot er een nieuwe tegel opduikt die dat stuk infrastructuur niet isoleert, en zeker bij treinsporen kunnen dat tegels met een heel specifieke opbouw zijn.

Maar wanneer het écht te lang duurt, kun je tegels op het bord weer wissen in deze modus. Sowieso neem je je tijd voor ‘Dorfromantik’: zeker in de creatieve modus kun je in zo’n ‘mindfulness’-staat belanden waardoor er zonder dat je ’t doorhebt een vol uur is weggetikt. Een bouwgame waar je helemaal zen van wordt: zo kan het dus ook.