‘Cyberpunk 2077’ is een topper op de pc, maar koop ‘m niet op de console

Laat ons deze review beginnen door die waarschuwing van daarnet nog eens dubbel en dik te herhalen: koop Cyberpunk 2077 niet in zijn consoleversie tot ontwikkelaar CD Projekt Red een patch heeft uitgestuurd die de vele, vele programmeerfouten in de game dichtplamuurt – en daar godverdomme ook duidelijke excuses aan toevoegt ook. We zeggen dit niet alleen maar op basis van de honderden wereldwijde berichten over bugs in de game op onlinefora, Reddit en Twitter: we weten uit eerste hand dat zowel de PS4- als Xbox One-versie (updates voor next-gen-consoles komen pas in 2021) flink kunnen blijven hangen, in die mate zelfs dat de game onspeelbaar wordt. De arme eigenaar van een Xbox Series X die de game op zijn toestel aan het spelen was kreeg het ding na een crash zelfs (gelukkig tijdelijk) niet meer opgestart. We moeten op dit moment dan ook een aankoop van Cyberpunk 2077 voor de consoles  met enige klem afraden. Het was onverantwoord en zelfs een beetje cynisch van CD Projekt Red om een game in deze staat überhaupt op de markt te brengen.

Maar wijzelf hebben Cyberpunk 2077 doorgespeeld op een pc, en liepen daarbij nooit tegen een crash of een missiebrekende bug aan: hoogstens – maar wel geregeld – een glitch in de graphics, de audio en de interface. Bevrijd van die haperingen kwamen we gedurende enkele tientallen uren in een joekel van een actie-rollenspel terecht, in een hightech- maar lowlife-toekomstsetting, die grote gelijkenissen vertoont met zowel de Blade Runner-films als de Deus Ex-games. Aan die laatste is Cyberpunk 2077 vooral schatplichtig omwille van het feit dat bijna iedereen in Night City, de duistere Californische metropool waarin de game zich afspeelt, zijn of haar lichaam pimpt met cybernetische implantaten.

Dat laatste element maakt dat je de game tot op enorme hoogte kunt spelen zoals je dat wilt. Cyberpunk 2077 is een openwereld-actie-rpg in eerstepersoonsstandpunt (je kijkt dus door de ogen van je protagonist) waarin je keuzes een impact hebben op de meest onvermoede uithoeken van de ervaring. Als ‘V’, een outlaw-huurling, moet je je eigen legende kerven in die wereld, continu sleutelend aan je personage, vaardigheden, materieel en speelstijl. Je kunt, in het begin van de game, zelfs de vorm van je geslachtsdelen en je schaamhaar kiezen, maar dat is natuurlijk niet meer dan een gimmick. Belangrijker is dat je tijdens het spel heel veel te priegelen hebt aan je personage.

Je bouwt onder meer de vaardigheden van je personage uit, binnen vastomlijnde eigenschappen intelligentie, cool, technische skills, reflexen en lijf. Die bouw je automatisch uit door te spelen, en de keuzes die je zo maakt bepalen onder meer of je een met zijn blatende geweren werkende krachtpatser of een bedreven hacker wordt. Dat systeem werkt in tandem met je cyberware, de manier waarop je V’s lichaam uitbouwt met kunstmatige upgrades. Maar belangrijker: uit dat hele buffet van kleine tweaks puur je ook een ijzersterke beleving, omdat al die door elkaar lopende mechanismen ook dynamisch op elkaar inspelen.

We kunnen ons goed voorstellen dat het bredere publiek Cyberpunk 2077 vooral vaagjes zal kennen als ‘die game met Keanu Reeves erin’. We waren er een beetje bang voor dat het voor Reeves een typisch jobje voor de cash is geweest, zoals de meeste bekende acteurs die in videogames opdraven dat eigenlijk tegen hun zin doen. Ik was ook niet overtuigd van de oprechtheid van zijn optreden op de E3 van 2019. Hij stond daar gewoon “Cyberpunk 2077!” en “CD Projekt Red!” te scanderen, en de menigte huilde mee. Eigenlijk zag je ‘m bij zichzelf denken: “Wat een bende mongolen”. Maar wat Reeves neerzet in de game is geen snel binnen getelefoneerde acteerprestatie, en zijn aanwezigheid is geen loze star power-gimmick: zijn personage staat centraal in het verhaal.

Over dat laatste gaan we niet te veel verklappen. Je komt Johnny Silverhand, Reeves’ personage, tegen nadat je V een extreem riskante job aanneemt die haar of hem – wat je gekozen ontstaansgeschiedenis voor je personage ook is - in Night City brengt. Je conversaties met je nieuwe sidekick zetten een campagne op gang die je wel op een uur of veertig tijd gerond krijgt als je uitsluitend voor de verhaalmissies kiest. Maar het knappe aan Cyberpunk 2077 is dat alle zijdelingse content op een slimme manier gelinkt is aan die centrale vertelling.

Tijdens een wandeling naar de lokale Delhaize in de provinciestad waarin een van ondergetekenden kantoor houdt, kwam hij onlangs liefst twéé keer een affiche van Cyberpunk 2077 tegen. De hypemolen kent geen grenzen, en dat is al enkele jaren zo. Al die verdomde filmpjes op YouTube, bijvoorbeeld. We hebben het even geturfd: liefst drieëndertig trailers, gameplayvideo’s en andere officiële filmpjes stootte ontwikkelaar CD Projekt Red al uit sinds de eerste aankondiging in 2012. We zijn gewoon massaal geconditioneerd geraakt om uit te kijken naar Cyberpunk 2077. Maar die hype blijkt, gelukkig, niet ongegrond. Alleen, als je ‘m echt op de console wilt spelen (en een game van tientallen uren speel je wellicht het liefste in je luie stoel), blijf je beter nog even wachten tot CD Projekt Red zijn zaakjes op orde heeft.