Rolstoeltennis hoopt op meer erkenning na zege Joachim Gérard: “Mensen kijken liever naar provinciaal voetbal dan naar rolstoelsport op topniveau”

Gisteren rond twaalf uur ‘s middags sleepte de Waal Joachim Gérard een blinkende trofee in de wacht. Een prijs waar hij al meer dan tien jaar voor zwoegt. Hij speelde de finale enkelspel op het Australian Open tegen de Brit Alfie Hewett. Het is voor Gérard zijn eerste eindzege in het enkelspel (twee spelers tegen elkaar) van een grandslam, een tennistoernooi dat tot één van de vier belangrijkste tennistoernooien behoort.

Zijn overwinning viel dan ook niet in dovemansoren en was zowat bij alle grote media voorpaginanieuws. “Dat vinden wij ontzettend mooi", zegt Els Verhoeven (48), voorzitter van Vlaanderens grootste rolstoeltennisclub: Forest Wheels in Sint-Katelijne-Waver. “Mindervalidensporten komen nu echt onder de aandacht, en hoe meer dat gebeurt, hoe beter. Nog te vaak verdwijnen ze op de achtergrond. Joachim draait al jaren op hoog niveau mee, maar zoveel aandacht als nu heeft hij zelden gekregen.” 

En het is waar: Vlaanderen kent hem eigenlijk te weinig. Hij was vier keer de beste op een Masters-toernooi (een van de meest prestigieuze toernooien in mannentennis) speelde finales op Roland Garros (jaarlijks grandslamtoernooi) en de Australian Open, een halve finale op de US Open, won vier keer een grandslamtitel in het dubbelspel (vier spelers tegen elkaar), een bronzen medaille op de Paralympische Spelen in Rio én drie keer de titel ‘Paralympiër van het jaar’. 

Els Verhoeven van Forest Wheels volgt hem wél al zijn hele carrière. “Voor mindervaliden is Joachim echt een voorbeeld. Ik heb het gevoel dat hij dat nu ook meer en meer voor validen zal worden. Jammer, dat de ‘gewone’ sporten veel vaker in beeld komen. Mensen kijken liever naar provinciaal voetbal dan naar rolstoelsport op topniveau. Want dat is het wel degelijk: toen ik Joachim gisteren bezig zag, was ik diep onder de indruk. Wat hij doet is veel meer dan wat tegen een balletje slaan. (lacht) Hopelijk wordt rolstoeltennis populairder nu.”

Dat er een grote kloof bestaat met valide tennissers, zegt Gérard zelf ook. “Ik weet niet hoeveel ik deze week verdiend heb, maar ik denk dat het minder zal zijn dan valide collega’s die de eerste ronde gespeeld hebben, zoals Greetje Minnen”, zegt hij in een interview met HLN. “Hopelijk verandert dat, want het doet wel pijn. Maar we moeten geduldig zijn.” 

Het is onterecht, vindt Els Verhoeven. “Wat hij verdient zal maar een fractie zijn van wat iemand valide van hetzelfde niveau krijgt. Zijn inspanningen om aan de top te geraken zijn even groot als die van Rafael Nadal (Spaanse toptennisser red.) en alles is even duur. Het vliegticket naar Australië, de coachings, de kinesitherapie, de psychologische ondersteuning,... En dan is er nog de extra kost van een sportrolstoel, die toch ook snel oploopt.” 

Niet alleen de inspanning en de kosten zijn dezelfde, ook de manier van spelen gelijkt sterk. Els Verhoeven: “De opslag is hetzelfde, de puntentelling is hetzelfde. In rolstoeltennis moet je timing alleen nog beter zijn, want je kan niet naar de bal lopen. En de bal mag bij het rolstoeltennis twee keer stuiteren. Daarbij hoeft alleen de eerste stuit binnen de belijning te vallen. Of onze tennisraket op onze schoot ligt terwijl we manoeuvreren? (lachje) Nee, we houden die vast. Als we onze rolstoel duwen, klemmen we onze raket gewoon tussen duim- en wijsvinger.”

“In 2007 verloor ik mijn bovenbenen. Ik heb lang gerevalideerd in het ziekenhuis, en ging er regelmatig naar de sportclub voor andersvaliden. Ik deed voor mijn ongeval aan minivoetbal en zwemmen, maar had nog nooit getennist. Ik was al snel gebeten door de microbe en ging op hoog niveau tennissen in een echte club. Niet veel later ging ik ook lesgeven, ontwikkelde ik een eigen rolstoel, en ik speel geregeld met valide spelers, om mijn niveau op pijl te houden. Dat gaat trouwens perfect.”

“Sporten stopt niet omdat je in een rolstoel zit. Sommige mensen schrikken er zelfs van hoe hard we ons inzetten om onze doelen te bereiken. Tennis geeft me kracht. Daarom ben ik andere rolstoelgebruikers ook gaan lesgeven. Ik wil andersvaliden in een sportiever, positiever en krachtiger daglicht zetten, ze inspireren en motiveren om te sporten. Dat is uiteindelijk ook wat Joachim Gérard doet.”

“Ik ken Joachim van ziens op toernooien, want die speel ik ook. Zij het op een minder hoog niveau. Ik ben dan ook speciaal opgestaan om de match te kijken en heb de livestream gevolgd. Het was niet de eerste keer dat hij in de finale van de Australian Open speelde, dus ik hoopte dat hij het deze keer zou halen. Ik wéét hoeveel hij ervoor doet. Hij is naast een sympathieke kerel ook het uithangbord van de rolstoeltennis. Hij maakt de sport populairder.”

“En dat is belangrijk, want daar wringt het schoentje nog. Als je als rolstoeltennisser echt op een hoog niveau wil spelen, dan moet je gewoon een sponsor hebben. Want vanuit de overheid of organisaties is er geen budget. Alleen al omdat je rolstoel dan op maat moet worden gemaakt, wat 8.000 euro kan kosten. Maar we vinden die sponsors maar moeilijk. De meeste bedrijven kennen het rolstoeltennis niet, weten niet welk prijskaartje eraan hangt en ze hebben het meestal ook zelden in de media gezien. Joachims overwinning zal ambitieuze sporters helpen om wél die financiële steun te krijgen.”

“Mijn droom? Rolstoeltennis meer op de kaart zetten in België. Want als ik het niet doe, wie doet het dan? (lacht) Daarom organiseer ik toernooien én demowedstrijden. Zo’n demowedstrijd wordt gehouden voor een wedstrijd validentennis, om tennisfans kennis te laten maken met wat we doen. Kom je eens af?”