“Ken je Oprah Winfreys racisme-experiment waarbij het publiek in twee groepen verdeeld werd? Wie bruine ogen had, kreeg allerlei privileges: een vriendelijk onthaal, de beste plaatsen, lekkere hapjes tijdens de opnames … De mensen met blauwe ogen moesten uren wachten en ­kregen als laatsten een plekje. Dat is precies wat er met huidskleur ­gebeurt. Mensen kijken naar huidskleur alsof het iets is wat je slecht maakt. Waarom, vraag ik me af? Hoe kan de hoeveelheid pigment in je huid een verschil maken?”

“Toen ik voor het werk in Zuid-Afrika woonde, werd ik zwanger van mijn dochter. Haar vader en ik ­bleken al snel niet goed bij elkaar te passen, dus verliet ik Zuid-Afrika ­om opnieuw bij mijn ouders in te trekken. In het dorp waar we wonen, zijn er amper buitenlanders. Dat mensen over me roddelden, heeft me zeker geraakt. Ik herinner me nog goed hoe de enthousiaste blikken veranderden en mensen schrokken dat er geen wit maar een gekleurd baby’tje in mijn kinderwagen lag ... Alsof ze zonder woorden ‘Wat heb je gedaan?’ schreeuwden. Wat als mijn dochter doorkrijgt hoe mensen met minachting naar mij kijken omdat ze een kleurtje heeft? Racisme is vaak heel subtiel. Dat maakt het ook zo lastig om erop te reageren.”

“Dat Loïs niet op me lijkt, vind ik onbelangrijk. Ik ben vooral supertrots op mijn dochter en probeer dat ook uit te stralen naar de buitenwereld. Loïs heeft prachtige krullen. Ze hoeft niet naar de zonnebank zoals wij, en vooral … ze is een geweldig vrolijke, slimme en sociale meid. Een clown met een tomeloze energie waar ik vaak jaloers op ben. Ik probeer haar in te prenten dat ze fier mag zijn op wie ze is. Daar ben ik echt bewust mee bezig, wellicht meer dan andere ouders. Gelukkig lukt dat ook, want Loïs is gewoon heel blij met zichzelf.”

“Natuurlijk is ze zich ervan bewust dat ze er anders uitziet dan haar klasgenootjes. En er zijn momenten geweest dat ze huilend thuiskwam nadat vriendjes haar vuil of zwarte piet ­genoemd hadden. Dat ze overstuur was omdat iemand haar zei dat ik niet haar moeder kon zijn omdat we niet op elkaar lijken. Loïs is heel ­gevoelig, net als ik. Zulke woorden raken haar zeker, maar gelukkig ­zorgen ze er niet voor dat ze anders wil zijn. Dat ze zichzelf zo positief kan zien, bewonder ik enorm. Ik weet uit eigen ervaring dat dat echt niet vanzelfsprekend is.”

“Loïs en ik zijn altijd met z’n tweetjes geweest. We vormen een ijzersterk team. Haar vader woont in Suriname. We hebben contact, maar hij heeft haar nog nooit ontmoet. Daar gaan we na coronatijden werk van maken, al lijkt Loïs er niet zo mee bezig. Ik neem haar Surinaamse roots wel heel bewust mee in haar opvoeding. Ik vind het belangrijk dat ze haar geschiedenis kent en leer haar over het slavernijverleden van Suriname. Bij ons zijn er geen taboes. We praten heel open, ook over racisme. Het is er, hoe oneerlijk ook, dus moet je het bespreekbaar maken en ermee leren omgaan. Ik probeer haar mee te geven dat we allemaal verschillend en toch gelijk zijn. Dat mensen die discrimineren vaak gewoon niet beter weten. Ik hoop dat onze openheid haar een stevige basis geeft voor later.”

“Ik schrik ervan hoeveel mensen ­racisme rechtvaardigen, ontkennen of vinden dat je je er maar overheen moet zetten. Vooral online durven mensen de lelijkste dingen te zeggen. Dat diezelfde mensen mijn dochter een aai over haar krullen geven en zeggen dat ze zo leuk is, maakt me bang. Bij de Black Lives Matter-demonstraties ben ik geschrokken van ­zoveel haat en onbegrip om ons heen. Verder is het een feit dat wie in deze wereld als blanke vrouw geboren wordt, meer gedaan krijgt. Met een donker kleurtje moet je harder werken en je extra ­bewijzen.” 

“Ik heb het ervaren met mijn ex-vriend. Liepen we samen in de winkel, dan werd hij extra in de gaten ­gehouden. Omdat ik wilde dat anderen een goed beeld van hem kregen, ging ik overcompenseren door extra vriendelijk te zijn. Hij had die boodschap van thuis meegekregen: wees extra lief en beleefd. Alsof je iets goed te maken hebt ... Zal mijn dochter evenveel recht krijgen om haar mening te uiten of vinden anderen dan dat ze naar haar eigen land moet? Zal ze eigenschappen toegeschreven krijgen door haar huidskleur? Zal ze gezien worden als de sterke vrouw bij succes en de onbetrouwbare Surinamer wanneer het misloopt? Daar maak ik me als moeder zorgen over.”

“Ik heb me lang stilgehouden. Ik wilde niet dat Loïs de dupe zou worden van mijn strijd tegen racisme, maar vorig jaar heb ik op social media toch mijn bezorgdheid geuit. Zonder iemand aan te vallen, wilde ik anderen een inzicht geven in hoe ­racisme kan voelen. Ik heb op dat filmpje enorm veel reacties gekregen. Zowel van ouders van een gekleurd kind die zich herkenden, als van mensen die nog nooit met racisme in aanraking kwamen en toegaven dat ze er te weinig bij stilstonden. Die reacties vond ik het mooist, want ­bewustwording was precies wat ik hoopte te bereiken. Ik geloof niet dat je racisme oplost door hard te vechten. Zo creëer je een nog grotere kloof. Ik geloof dat je veel meer kan leren door naar elkaar te luisteren en een blik te geven in je gevoelens.”

“Er is nog veel werk aan de winkel. Ik maak me oprecht zorgen over alle kinderen van Afrikaanse, Surinaamse … afkomst die met een 2-0-achterstand op school starten. Leerkrachten schatten hen vaak anders in, louter omdat ze uit een bepaald milieu komen. Daardoor hinken ze achterop. Ik zie het ook bij Loïs op school. Ze doet het gelukkig erg goed, maar dat dankt ze echt aan zichzelf. Racisme zit diepgeworteld in onze maatschappij. Ik hoop dat de mensen die mijn dochter nu schattig vinden haar later ook willen begrijpen en haar gevoelens nooit zullen ondermijnen. Dat ze haar zullen helpen als ze het nodig heeft, net zoals ik dat ook probeer te doen, ongeacht kleur.” 

“Het eerste wat ik dacht toen ik zwanger was: hoe donker gaat mijn kind zijn?” Momfluencer en ‘colorisme’-expert over de impact van huidskleur (+)

Britse koningin ‘bedroefd’ na interview Harry en Meghan: “Aantijgingen van racisme zijn zorgwekkend”