Patricia (47) verhuisde naar Andalusië: “Ik wist op mijn zeventiende dat ik niet in België zou blijven”

“Mijn ouders zijn nooit grote reizigers geweest. We kwamen doorgaans niet verder dan de Beekse Bergen of de Belgische kust. Spannender vond ik het om op bezoek te gaan bij mijn oudste broer in Duitsland, op de legerbasis. Of op taalstagekamp in Parijs. In de middelbare school koos ik de richting Latijn-Grieks, want het stond ver van mijn bed en dat wekte mijn interesse. Nadien ging ik naar het kunstonderwijs waar de lessen ‘geschiedenis van de architectuur’ me het meest van al boeiden. Ik zag het als een virtuele reis door Egypte, Rome en Griekenland. Heerlijk vond ik dat. Ik was amper zeventien, toen ik mijn moeder vertelde dat ik niet in België zou blijven.”

“Niet meteen. Na mijn studies werkte ik al gauw als zelfstandige architecte. Ik runde mijn eigen kantoor en kreeg als dochter van een bouwaannemer bergen opdrachten. Om dat te kunnen bolwerken, legde ik de lat voor mezelf extreem hoog. In die periode woonde ik alleen, ik leefde voor mijn werk. Als ik me in het midden van de nacht zorgen maakte om een felle regenbui, en de schade die een van mijn werven daardoor mogelijks kon oplopen, sprong ik in m’n wagen. Ik was 28 toen ik Geert ontmoette. Tijdens onze eerste avond samen vroeg ik hem of hij met mij naar Barcelona wilde reizen. Zes maanden later trokken we samen rond in Spanje, met de rugzak. We waren verkocht. Na onze thuiskomst leefden we nog heel even ons oude leventje. Maar ik miste ruimte, en het kunnen kijken in de verte. In de winter van 2004 vertrokken we vroeg in de ochtend met een besneeuwde motorkap vanuit Gent naar het zuiden.”

“Het was er een van hoogtes en laagtes. Ik leerde de taal terwijl Geert ging bijklussen met decoratiewerken. Alles was nieuw en spannend. Ons oorspronkelijke plan was een bedrijfje in mozaïekwerken te starten, dat is wat Geert ook in België deed. Maar we waren nieuwelingen hier en we konden niet meteen het vertrouwen van potentiële klanten winnen. We zochten en vonden beiden een job in hetzelfde bouwbedrijf. Een foute keuze, zo bleek, vanwege het beleid daar. We waren jong en naïef. Datzelfde jaar kreeg ik een werkongeval. Ik tuimelde van een berg en bracht enkele maanden in een rolstoel door. Dat bracht ons dichter bij onszelf. We zijn in een nieuw avontuur gesprongen en richtten ons vastgoedkantoor op.”

“Aanvankelijk was het een erg klassiek kantoor, in Torre Del Mar. Klanten wandelden binnen en buiten, het had iets onpersoonlijks. Mijn vader werkte vroeger altijd van thuis uit, waardoor klanten specifiek voor hem kwamen, wat het contact persoonlijker maakte. We waren gewonnen voor dat idee, en kochten een woning met voldoende potentieel om een deel om te bouwen tot thuiskantoor. Het eerste jaar was er een van verbouwen. Pas daarna kwamen onze eerste kopers. Van internet was toen amper sprake, en mond-tot-mondreclame vraagt tijd. We lieten ons goed informeren en omringen met de juiste mensen die het concept mee vorm wilden geven. Zo groeiden we uit tot een kantoor waar Nederlandstaligen en Engelsen terecht konden voor informatie en bijstand. We werken nu met vier mensen in het kantoor. Met onze verbouwingen zorgden we voor werkgelegenheid. In de plaats kregen we heel wat loyaliteit en breidde ons netwerk vrij snel uit. Ook voor ons sociaal leven was dat een goede keuze.”

“We wonen in Frigiliana, een prachtig wit dorpje, gelegen op de flank van een natuurpark, op slechts vijf kilometer van de kust, met pittoreske straatjes. We genieten van de voordelen van de kleinschaligheid van een dorp, maar ook van de nabijheid van de zee en een goede snelwegverbinding naar Malaga en Granada. Frigiliana is ook een gezellig dorp met karaktervolle winkeltjes en heel wat goede restaurants. Er valt altijd wat te beleven.”

“Ik sta nu wel anders in het leven. Het klimaat hier heeft zonder twijfel een erg positieve invloed op me gehad. Ik voel me ook goed bij hoe Spanjaarden naar de dingen kijken. Gejaagdheid en frustratie merk ik bitter weinig op. Ik heb hier geleerd te genieten van wat de dag brengt. En dat je morgen opnieuw kan proberen wat vandaag niet is gelukt. De siësta heeft daar zonder twijfel mee te maken, al kan ik daar helaas niet altijd ten volle in meegaan.”

“Alejandro, met zijn twaalf jaar de oudste, zegt wel eens dat hij later graag in België wil studeren. Hij is graag bij zijn neefjes en nichtjes en kijkt altijd enorm uit naar de bezoekjes aan België. Onze negenjarige dochter Elisa is de meest Spaanse van de twee. Zij heeft een horde vriendinnen hier en vindt alles wat Spaans is geweldig! Ik denk dat ik mag zeggen dat ze hier heel gelukkig zijn, maar we zullen hun keuzes altijd respecteren. Hier in Spanje moeten we vaak terugvallen op gezinnen uit de buurt voor hulp of opvang voor de kinderen. Het is hartverwarmend om te zien hoe we hier omarmd worden, alsof we hun eigen vlees en bloed zijn.”

“Ik heb het voordeel dat ik nogal georganiseerd ben. Ik probeer mijn tijd ten volle te benutten. Zo breng ik de kinderen naar de atletiek, doe ik intussen boodschappen, check ik mijn mails en maak ik afspraken met klanten. In drukke periodes maak ik ook een kookschema, zo weet ik precies hoeveel tijd ik per dag zal doorbrengen in de keuken. Soms staat er om 9 uur ’s ochtends al verse soep klaar. Experimenteren met de Spaanse keuken is voor mij een passie geworden. Ik bedenk recepten, voer ze uit, maak er een foto van en post die op m’n blog, Secretos Del Sur. Ja, dat maakt me echt gelukkig.”

“Niemand weet wat de toekomst brengt, maar op dit moment twijfel ik niet. Dit is voor mij thuiskomen in de pure zin van het woord. De Spaanse cultuur is voor een groot stuk de onze geworden en wij hebben het hier enorm naar onze zin. Oud worden onder de Spaanse zon, ik zou ervoor tekenen.” 

• “Mooie juwelen en andere accessoires koop ik bij mijn vriendin Beatriz.”
El Ginko Shop, Calle Real 22, Frigiliana

• “Mijn favoriete restaurant is bij Ismael.”
Gloria Bendita, Plaza De Las Tres Culturas, Frigiliana

• “Lekker ontbijten doen we bij La Bella.”
Julieta in Nerja. labellajulieta.com

• “Op zondag rijden we soms naar Pedregalejo, en gaan we met het gezin ontbijten op het strand bij La Chancla.” lachanclahotel.com

• “Tijdens het weekend kunnen we relaxen op het strand bij Bere Bere, een strandrestaurant met Balinese bedden.” bereberetdm.com

• “Verse vis of sardientjes op het strand? Dan gaan we naar La Barraca op het strand van Cantarrijan.” labarracacantarrijan.com

• “De betere tapas gaan we eten bij gastrobar Botanic.” Calle Almirante Ferrandiz 28, Nerja.

• “Langs de kust van Nerja en La Herradura kan je kajakken en snorkelen.”

• “Een wandeling door de rivier Rio Chillar is echt een aanrader. Je loopt tussen de rotsen, in het water doorheen het natuurpark.”

• “Op 1,5 uur rijden zitten we in de Sierra Nevada. Het is de enige regio binnen Europa waar je tussen november en april op de latten kan staan en ’s avonds een visje kan eten in de zon op het strand.”

• 47 jaar

•  zelfstandige in vastgoed en verbouwingen bij Andalucia Vastgoed en  foodblogster (andaluciavastgoed.com en secretosdelsur.com)

• woont samen met haar man Geert (51), zoon Alejandro (12) en dochter Elisa (9) verhuisde zestien jaar geleden naar Frigiliana (Malaga)